Χαιρετώ όλους τους φίλους των φουσκωτών, και εύχομαι υγεία και ευτυχία. Με αυτό το e-mail θα ήθελα να σας ενημερώσω σχετικά με ένα γεγονός που συνέβη τις τελευταίες 2 μέρες και που με κάνει να αισθάνομαι λύπη αλλά παράλληλα και οργή μέσα μου για τις αποφάσεις κάποιων ανθρώπων που το λιγότερο θα τους χαρακτήριζα ως άσχετους. Ανθρώπους που οδήγησαν με τις αποφάσεις τους και την ευθυνοφοβία τους στην παρούσα κατάσταση όλου του Ελληνικού έθνους.
Για να μην μακρυγορώ και φλυαρώ, να σας πω τι έγινε… Λοιπόν εδώ και αρκετά χρόνια είτε οργανωμένα με τον Σύνδεσμο μας αλλά είτε και με μικρές παρέες, οργανώνουμε εκδρομές με τα σκάφη μας στο νησί του Καστελλόριζου, και που είναι από το πιο κοντινό σημείο της Κύπρου στα 155 ναυτικά μίλια. Ένα τέτοιο ταξίδι κανονίσαμε και αυτή την περίοδο, 4 φουσκωτά 8 με 10 μέτρων με συνολικά πληρώματα περίπου 20 άτομα (αναφέρουμε στους αριθμούς ώστε στο τέλος να μπορέσετε να κάνετε τα μαθηματικά). Οργανωθήκαμε λοιπόν, πήραμε άδειες από τις δουλειές μας προμηθευθήκαμε όλα όσα μας χρειάζονται, νιτσεράδες , δορυφορικά τηλεφωνά, σωσίβια, εξοπλισμούς κάναμε τα σέρβις των μηχανών, πήραμε έξτρα ανταλλακτικά, γεμίσαμε με χαρά ταξιδιού την ψυχή μας, γαργαλήσαμε το στομάχι μας να είναι έτοιμο για τα φαγοπότια στα όμορφα εστιατόρια του νησιού και έμεινε να γεμίσουμε τα ντεπόζιτα μας βενζίνη… που να μην την θέλαμε! Το να γεμίσουμε τα αυτοκίνητα μας με καύσιμο, για να μεταφέρουν 300 χιλιόμετρα τα σκάφη μας μέχρι την γλύστρα και το να γεμίσουμε και τα σκάφημας από Κύπρο κανένα πρόβλημα… Να όμως που μας πέφτει ένα τηλέφωνο προχθές από φίλους στο Καστελλόριζο και μας λένε: «Παιδιά σας περιμένουμε πως και πώς να δώσετε ζωή στο νησί», τόσο με το καλαμπούρι μας αλλά και με τα χρήματα που θα δίναμε για διαμονές, φαγητά, καφέδες και αλλά τόσα …σε τόσους δύσκολους καιρούς..αλλά..αλλά από καύσιμο δεν έχει το νησί να σας δώσει ούτε σταγόνα! Ναι, καλά ακούσατε, ούτε σταγονα… και εκεί πέφτει η πλήρης απογοήτευση… Φυσικά δεν τα βάλαμε κάτω, και μετά από τουλάχιστο 50 τηλεφωνήματα σε Βενζίνες.. Δημάρχους… Αντιδημάρχους ταξίαρχους και ένα σορό «άρχοντες» να μην βγαίνει καμία άκρη! Ο κόσμος του νησιού να προσπαθεί να μας βοηθήσει με κάθε τρόπο, αλλά μάταια, γιατί πέφταμε και εμείς αλλά και εκείνοι θύματα των αποφάσεων και ευθυνοφοβιών στο να ξεπεράσουμε τα μα και μου και να μπορέσουμε να απολαύουμε εμείς τις ολιγοήμερες χαλαρές ας πούμε διακοπές, αλλά και να βοηθήσουμε έστω με μια μικρή ένεση οικονομική το ακριτικό και προφανώς ξεχασμένο νησί της Ελλάδας. Από την μια να πέφτουν τα τηλέφωνα σε , για βενζίνες και όλα τα σχετικά για να βρούμε 2 βαρέλια βενζίνη που φυσικά θα την χρυσοπληρώναμε σαν πλατίνα, αλλά και με δημάρχους και αντιδημάρχους (τελικά έμαθα ότι ο ένας εξ αυτών είναι και συνέταιρος με τον βενζινά, που όσες φορές τουλάχιστον προσωπικά τον χρειάστηκα, ποτέ δεν ήταν θετικός), άλλοτε με το να λέει «εγώ δεν έχω σταγόνα, παραλαμβάνω μετά από δέκα μέρες», άλλοτε «εγώ δεν θα κρατήσω το καύσιμο με τίποτα» και ας είχαμε την διάθεση να το προπληρώναμε… μάταια μάταια. Αυτή τη φορά μέχρι και την βοήθεια του Στρατού ζητήσαμε αλλά κολλήσαμε σε διαδικασίες… ναι σε αυτές τις διαδικασίες που έδιωξαν ένα σωρό επενδυτές από την Ελλάδα και την οδήγησαν στο να την πληρώνει ο φτωχός κοσμάκης…
Τώρα κάντε αν θέλετε τους υπολογισμούς: 200 λίτρα το κάθε σκάφος και 20 ατομα από 120 Ευρώ τουλάχιστον κάθε άτομο για διαμονή και φαγοπότι, επιπρόσθετα τα οτιδήποτε θα ψώνιζε το κάθε άτομο επί 3 μέρες που θα μέναμε..άντε τώρα ο υπολογισμός… Δεν λογαριάζω τα έξοδα που χρειαζόμαστε για να φτάσουμε στο νησί .. Φυσικά δεν υπάρχει τιμή για την απογοήτευση που ένιωσαν 20 άνθρωποι που περίμεναν πως και πώς να φτάσουν στο νησί και την χαλάρωση του Καστελλόριζου που μέχρι πρόσφατα πολλοί από εμάς το ονομάζαμε «το χωριό μας». Έτσι να πείτε στους αρχηγούς της καταστροφής ότι όπως παλέψαμε για τα δικά μας χωριά στη Κύπρο το 1974 και ας μην είχαμε καμία πιθανότητα μπροστά στο τέρας του Αττίλα, έτσι θα πολεμήσουμε και τώρα το τέρας της ευθυνοφοβίας και απερισκεψίας αυτών που εσκεμμένα οδηγούν το έθνος σε καταστροφή… Εμείς αν δεν μας θέλουν σήμερα στο «χωριό» θα έρθουμε μετά από ένα μήνα-δυο μήνες, να ξέρουν πως όσο μας καλούν οι αγνοί φίλοι και κάτοικοι του «χωριού», εμείς θα βρίσκουμε τρόπο να ερχόμαστε και να πίνουμε ένα καφεδάκι στην ηρεμία του «χωριού»!!! Το δικό τους δεν θα περάσει.. όλοι θα πούμε ένα ΟΧΙ σε αυτούς!!!!
Μάριος Χριστοφόρου - ΚΥΠΡΟΣ
Αγνός φίλος του σκάφους και της θάλασσας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου