ΤΕΥΧΟΣ Νο 77
...............................................................................................
ΤΕΥΧΟΣ Νο 76
ΕΝ ΠΛΩ
ΔΙΑΚΟΠΕΣ 2010:
ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ, ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΓΟΝΕΙΣ
Τα editorials ενός περιοδικού που είναι προσανατολισμένο σ’ ένα συγκεκριμένο αντικείμενο, εκτός του ότι δίνουν το στίγμα του, μπορεί ανάλογα με το θέμα τους, να θεωρούνται και “βαρυσήμαντα”. Έτσι ακούω να αποκαλούν διάφορα άρθρα σε όλους τους χώρους (πολιτικής, χόμπυ, life style, κτλ.), μόνο που διαφωνώ κάθετα, γιατί ό,τι και να τυπώσεις επάνω του, το χαρτί θα έχει πάντα το ίδιο βάρος, και ακόμα χειρότερα, το ειδικό βάρος των γραφομένων γίνεται σκόνη στον άνεμο μέχρι τον επόμενο μήνα κιόλας. Τι σημαίνουν όλα αυτά; Ότι εμείς οι άνθρωποι, σαν άτομα, σαν οικογένειες, σαν κοινωνικές ομάδες, σαν λαοί, ξεχνάμε και ξεπερνάμε τα πάντα τόσο γρήγορα, ώστε συχνά όταν μας ρωτούν για ένα σημαντικό γεγονός που άλλαξε τη ζωή μας, δεν μπορούμε άμεσα να θυμηθούμε αν ήταν πέρυσι ή πρόπερσι. Και όταν μας διορθώνουν την λάθος απάντηση, λέμε με έκπληξη: – “Τι λες βρε παιδί, πέρασαν κιόλας δύο χρόνια; Σαν χτες μου φάνηκε!”.
Πάμε τώρα στις λίγες ευλογημένες μέρες που έρχονται, που είναι μπροστά μας και που τις σχεδιάζουμε (κυριολεκτικά!) από πέρυσι. Τις μέρες των διακοπών. Δεν έχει τόση σημασία το μέσο. “Σκάφος, σκάφος”, θα φωνάξετε, και δικαιολογημένα, μιά και διαβάζετε περιοδικό για φουσκωτά. Επιτρέψτε μου όμως να (σας) θυμίσω, ότι δεν εγεννήθημεν όλοι πάνω σε κουβέρτες και μέσα σε καμπίνες σκαφών. Μιά χαρά περνάγαμε (ή έτσι νομίζαμε, μην γνωρίζοντας τα καλύτερα) με τις παρέες και τα camping και τις θάλασσές μας….
(Περισσότερα στο τεύχος Νο 77 που κυκλοφορεί)
ΔΙΑΚΟΠΕΣ 2010:
ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ, ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΓΟΝΕΙΣ
Τα editorials ενός περιοδικού που είναι προσανατολισμένο σ’ ένα συγκεκριμένο αντικείμενο, εκτός του ότι δίνουν το στίγμα του, μπορεί ανάλογα με το θέμα τους, να θεωρούνται και “βαρυσήμαντα”. Έτσι ακούω να αποκαλούν διάφορα άρθρα σε όλους τους χώρους (πολιτικής, χόμπυ, life style, κτλ.), μόνο που διαφωνώ κάθετα, γιατί ό,τι και να τυπώσεις επάνω του, το χαρτί θα έχει πάντα το ίδιο βάρος, και ακόμα χειρότερα, το ειδικό βάρος των γραφομένων γίνεται σκόνη στον άνεμο μέχρι τον επόμενο μήνα κιόλας. Τι σημαίνουν όλα αυτά; Ότι εμείς οι άνθρωποι, σαν άτομα, σαν οικογένειες, σαν κοινωνικές ομάδες, σαν λαοί, ξεχνάμε και ξεπερνάμε τα πάντα τόσο γρήγορα, ώστε συχνά όταν μας ρωτούν για ένα σημαντικό γεγονός που άλλαξε τη ζωή μας, δεν μπορούμε άμεσα να θυμηθούμε αν ήταν πέρυσι ή πρόπερσι. Και όταν μας διορθώνουν την λάθος απάντηση, λέμε με έκπληξη: – “Τι λες βρε παιδί, πέρασαν κιόλας δύο χρόνια; Σαν χτες μου φάνηκε!”.
Πάμε τώρα στις λίγες ευλογημένες μέρες που έρχονται, που είναι μπροστά μας και που τις σχεδιάζουμε (κυριολεκτικά!) από πέρυσι. Τις μέρες των διακοπών. Δεν έχει τόση σημασία το μέσο. “Σκάφος, σκάφος”, θα φωνάξετε, και δικαιολογημένα, μιά και διαβάζετε περιοδικό για φουσκωτά. Επιτρέψτε μου όμως να (σας) θυμίσω, ότι δεν εγεννήθημεν όλοι πάνω σε κουβέρτες και μέσα σε καμπίνες σκαφών. Μιά χαρά περνάγαμε (ή έτσι νομίζαμε, μην γνωρίζοντας τα καλύτερα) με τις παρέες και τα camping και τις θάλασσές μας….
(Περισσότερα στο τεύχος Νο 77 που κυκλοφορεί)
............................................................................................
ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΠΕΡΙΠΛΟΥΣ
ΘΕΩΡΙΕΣ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑΣ
Όταν οι Κυβερνήσεις ενεργούν με τρόπο ακατανόητο στο λαό, τότε αναπτύσσονται διάφορες “θεωρίες συνωμοσίας”. Αυτές δεν έχουν απολύτως καμμία πολιτική προέλευση, ούτε επιθυμούν κομματική αντιπαράθεση, αλλά επιχειρούν να ερμηνεύσουν διάφορες κυβερνητικές ενέργειες, κατευθύνσεις και νομοθετήματα, που φαίνονται τόσο λανθασμένα, άκαιρα, ασύνδετα και –μερικές φορές– “καταστροφικά”, ώστε λογική εξήγηση δεν μπορεί να δοθεί άλλη από το αόριστο εκείνο “κάποιος άλλος είναι ο σκοπός τους”. Και όταν ο λαός, σε όλες του τις τάξεις και τις διαστρωματώσεις, αρχίζει να το σκέφτεται αυτό (και σιγά-σιγά να το πιστεύει), ιδού, έχουμε “θεωρίες συνωμοσίας”.
Είναι δυνατόν, άραγε, ένα “σχέδιο διάσωσης της οικονομίας μιάς χώρας”, να φέρνει ακριβώς τα αντίθετα αποτελέσματα; Βεβαίως και είναι, αν πρόκειται περί “λάθους σχεδίου”, ή περί “θεωρητικά εφικτού αλλά πρακτικά ανεφάρμοστου”, όπως πολλοί πλέον πιστεύουν ότι συμβαίνει στην περίπτωσή μας. Εξ’ άλλου είναι σαφές (ΑΠΟΛΥΤΩΣ σαφές) ότι δεν μπορούμε πλέον να ομιλούμε ούτε για κόμματα ούτε για πολιτικές, αλλά για μία ομάδα ανθρώπων, την Κυβέρνηση (με την αγγλική έννοια administration που σημαίνει “διοίκηση” και είναι πιό ακριβής), η οποία εθελοντικώς έχει αποσπαστεί από το κόμμα της και εκτελεί εντολές τρίτων (“των δανειστών μας”, όπως ανατριχιαστικά επαναλαμβάνει είς υπουργός)…
(Περισσότερα στο τεύχος Νο 77 που κυκλοφορεί)
ΘΕΩΡΙΕΣ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑΣ
Όταν οι Κυβερνήσεις ενεργούν με τρόπο ακατανόητο στο λαό, τότε αναπτύσσονται διάφορες “θεωρίες συνωμοσίας”. Αυτές δεν έχουν απολύτως καμμία πολιτική προέλευση, ούτε επιθυμούν κομματική αντιπαράθεση, αλλά επιχειρούν να ερμηνεύσουν διάφορες κυβερνητικές ενέργειες, κατευθύνσεις και νομοθετήματα, που φαίνονται τόσο λανθασμένα, άκαιρα, ασύνδετα και –μερικές φορές– “καταστροφικά”, ώστε λογική εξήγηση δεν μπορεί να δοθεί άλλη από το αόριστο εκείνο “κάποιος άλλος είναι ο σκοπός τους”. Και όταν ο λαός, σε όλες του τις τάξεις και τις διαστρωματώσεις, αρχίζει να το σκέφτεται αυτό (και σιγά-σιγά να το πιστεύει), ιδού, έχουμε “θεωρίες συνωμοσίας”.
Είναι δυνατόν, άραγε, ένα “σχέδιο διάσωσης της οικονομίας μιάς χώρας”, να φέρνει ακριβώς τα αντίθετα αποτελέσματα; Βεβαίως και είναι, αν πρόκειται περί “λάθους σχεδίου”, ή περί “θεωρητικά εφικτού αλλά πρακτικά ανεφάρμοστου”, όπως πολλοί πλέον πιστεύουν ότι συμβαίνει στην περίπτωσή μας. Εξ’ άλλου είναι σαφές (ΑΠΟΛΥΤΩΣ σαφές) ότι δεν μπορούμε πλέον να ομιλούμε ούτε για κόμματα ούτε για πολιτικές, αλλά για μία ομάδα ανθρώπων, την Κυβέρνηση (με την αγγλική έννοια administration που σημαίνει “διοίκηση” και είναι πιό ακριβής), η οποία εθελοντικώς έχει αποσπαστεί από το κόμμα της και εκτελεί εντολές τρίτων (“των δανειστών μας”, όπως ανατριχιαστικά επαναλαμβάνει είς υπουργός)…
(Περισσότερα στο τεύχος Νο 77 που κυκλοφορεί)
ΤΕΥΧΟΣ Νο 76
ΕΝ ΠΛΩ
ΕΛΛΑΔΑ ΣΕ ΚΡΙΣΗ
“Πρέπει να ευγνωμονούμε την Ελλάδα. Το οξυγόνο που μας έδωσε πρέπει ως χρέος να αποπληρωθεί. Φιλοσοφία, Δημοκρατία, Τραγωδία. Όλα προέκυψαν από την Ελλάδα. Όλοι χρωστάμε λεφτά στην Ελλάδα. Οι Έλληνες θα μπορούσαν να απαιτήσουν από τον σύγχρονο κόσμο χιλιάδες δισεκατομμύρια για πνευματικά δικαιώματα”.
Ζαν Λυκ Γκοντάρ
Σκηνοθέτης
Μάϊος 2010
Αυτή (θα) ήταν η απάντηση του Γάλλου σκηνοθέτη στη φίλη μου Χ.Δ., που σε πρόσφατη κουβέντα μας παραπονιόταν για την άθλια κατάσταση στην Ελλάδα, δικαιολογώντας έτσι την απόφαση του (τελειόφοιτου Πανεπιστημίου) γιού της να ψάξει για δουλειά στις Η.Π.Α., θεωρώντας σίγουρο ότι δεν θα βρει κάποια σοβαρή απασχόληση στη χώρα του (γι’ αυτό και δεν μπαίνει στον κόπο να αναζητήσει εργασία). Παρ’ ότι, όπως γνωρίζετε όσοι τακτικοί αναγνώστες, δεν συνηθίζω να μεταφέρω λόγια τρίτων ή να αναμασώ/μεταχειρίζομαι διάφορα κλισέ, σ’ αυτή τη περίπτωση οφείλουμε όλοι να αποστηθίσουμε τα λόγια του 80χρονου Ζαν Λυκ Γκοντάρ από συνέντευξή του σε ξένο περιοδικό με αφορμή την άρνησή του να συμμετάσχει επίσημα στο φετινό Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Κανών: “Όταν η Ελλάδα περνάει κρίση, εγώ δεν πηγαίνω σε πανηγύρια”, είπε ο Γάλλος, δίνοντας ένα γερό μάθημα Ελληνικού φρονήματος σε πλείστους όσους γηγενείς, όπως:
– Στους νεοφώτιστους “αστέρες της πολιτικής” που μας οδήγησαν στη λύση του ΔΝΤ ως ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ επιλογή, “αστέρες” που σε συμπεριφορά, νοοτροπία αλλά και παρουσιαστικό (μέχρι και στην ομιλία) μοιάζουν περισσότερο με Αμερικανούς, Βέλγους και Ολλανδούς, παρά με Έλληνες.
– Στους (όσους) κομπλεξικούς συμπολίτες μας παραπονιούνται μονίμως “για τα χάλια της Ελλάδας”, παρ’ ότι οι ίδιοι όχι μόνο δεν κάνουν κάτι θετικό για να βελτιωθούμε σαν χώρα, αλλά χρησιμοποιούν το “αλαλούμ” προς το συμφέρον τους. (Αδιαφορούν για τους κανόνες κυκλοφορίας, φοροδιαφεύγουν, “κοροϊδεύουν” το Δημόσιο με κάθε ευκαιρία, δεν πηγαίνουν να ψηφίσουν, είναι μόνιμοι θαμώνες των café με τα 3.80 Ευρώ το καφεδάκι και έχουν αναγάγει την κοπάνα και την διεκδίκηση σε επιστήμη).
– Στους “σοφούς” της χώρας, οι οποίοι αδρανούν επίτηδες, δεν προτείνουν λύσεις, δεν παρεμβαίνουν, δεν διαμαρτύρονται, περιμένοντας την καταστροφή μόνο και μόνο για να βγουν και να πουν μετά, “αν μας συμβουλευόσασταν δεν θα την παθαίνατε”.
– Σε όλους όσοι κατηγορούν αυτή τη χώρα, επειδή την καταστρέφουν (εργολάβοι, εμπρηστές και Σία), επειδή τη ζηλεύουν (Άγγλοι Γάλλοι Γερμανοί), επειδή δεν δέχονται και δεν αντέχουν στην ιδέα ότι ΟΛΑ ξεκίνησαν από αυτόν τον ευλογημένο τόπο (Άγγλοι Γάλλοι Γερμανοί επίσης), επειδή ζουν μέσα στη μούχλα, στη συννεφιά, στη βροχή, στη μιζέρια και στο υψηλό ποσοστό αυτοκτονιών: Ακόμα και ο φτωχότερος Έλληνας που θα κάτσει το γλυκό βραδάκι του καλοκαιριού στην πλαστική καρέκλα του με τις μυρωδιές των λουλουδιών να τον τυλίγουν, είναι πιό ευτυχής από τον μέσο Ευρωπαίο του βραστού λάχανου.
Θα μπορούσα να συνεχίσω για ώρα πολλή έτσι. Δεν χρειάζεται όμως... Υπάρχουν πολύ σοβαρότερα προβλήματα από το να κατηγορούμε ο ένας τον άλλον. Θα έπρεπε, αντίθετα, να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε για να αντιδράσουμε, γιατί πιστεύω ότι πες-πες, η κυβερνητική προπαγάνδα κατάφερε να αποχαυνώσει τον κόσμο, που κάθεται και περιμένει το μοιραίο. Και όποιος έχει αντίρρηση, ας έρθει μαζί μας μιά βόλτα στις καθημερινές διαδρομές μας στα μαγαζιά και στις επιχειρήσεις του κλάδου θαλάσσιας αναψυχής, κι ας μας πει μετά αν και πως θα μπορέσουν να επιβιώσουν αυτοί οι άνθρωποι, αν και ποιοί θα υπάρχουν του χρόνου τέτοια μέρα, αν και πόσοι θα βγουν ΣΥΝΤΟΜΑ στην ανεργία.
Έβλεπα κάτι κυρίους, ξένους σίγουρα, ο ένας 100% Αμερικάνος, ο άλλος μάλλον Βέλγος, να μιλούν σε ξένα κανάλια για τη χώρα μας, και έμοιαζαν πολύ με τους δικούς μας. Και, για φαντάσου: Οι δικοί μας ήταν! Τόσο πολύ “μπολιασμένοι” με την Ευρώπη είναι οι άνθρωποι που μας κυβερνούν, με ξένη προφορά, ξένη μενταλιτέ, ξένες συζύγους, σπίτια στα νησιά gia to kalokeri, για δες που είχαμε γίνει πιό πολύ Ευρώπη απ’ ότι φανταζόμαστε...
Κι έβλεπα, τον Τούρκο να κάνει βόλτες στην Αθήνα, ζητώντας μας να αφοπλίσουμε τα μαχητικά αεροπλάνα μας.
Και βλέπω, στις ταυτότητες των παιδιών μου, να μην υπάρχει το θρήσκευμά τους.
Και ακούω, τον πρωθυπουργό που επέβαλλε φορολογία 45% στις επιχειρήσεις, να ζητά από τους Λιβανέζους να έρθουν να επενδύσουν στην Ελλάδα, “στη χώρα της ευκαιρίας”!
Και μαθαίνω, ότι οι Κινέζοι σε λίγο θα μας κατακλύσουν!
Και ξέρω, ότι μέσα στον οικονομικό καϋμό και στην παραζάλη του λαού, περνάνε νομοσχέδια που νομιμοποιούν τους αλλοδαπούς, που καταργούν τους δήμους, που αλλάζουν τον χάρτη της χώρας μας.
Κυριολεκτικά.
Τι κρίμα... Από τόσους και τόσους “σπουδαίους” πολιτικούς, από τόσους και τόσους Έλληνες “σοφούς”, από τόσους και τόσους “καμπόσους” συμπατριώτες που έχουν άποψη για όλα και κουβέντα περί του αντιθέτου δεν σηκώνουν, βρέθηκε ένας μόνο ξένος, ένας Γάλλος σκηνοθέτης στη δύση του βίου του, να πει δυό κουβέντες που γλύκαναν την ψυχή μου και μου έδωσαν πίστη και εμπιστοσύνη στην πατρίδα μου και στον εαυτό μου. Δεν ξέρω αν το Ελληνικό Φως, ο ήλιος μας, η θάλασσά μας, η υπέροχη φύση κάθε γωνιάς της χώρας μας και το περίφημο “Ελληνικό δαιμόνιο” (που μάλλον βρίσκεται σε διακοπές) θα καταφέρουν να μας βγάλουν από την κατάσταση που μας ΕΡΙΞΑΝ ΑΛΛΟΙ. Ξέρω μόνο ότι πρέπει να κυττάξουμε κι εμείς στο παρελθόν, απ’ όπου μπορώ να ανασύρω ένα κατάλληλο ρητό:
“Συν Αθηνά και χείρα κίνει”.
Ξυπνήστε. Αντιδράστε. Κινηθείτε. Ενεργοποιηθείτε. Διώξτε τους φαύλους. Διώξτε αυτούς που πιστεύετε ότι ενεργούν αντίθετα προς το συμφέρον της χώρας και των ανθρώπων της. Η Ελλάδα στους Έλληνες. Όχι στους ξένους. Ούτε καν στους “ολίγον ξένους” (κι ας δηλώνουν “πολύ Έλληνες”).
Ευχαριστώ, Ζαν Λυκ.
Μου έδωσες πίσω ένα κομμάτι της αυτοπεποίθησης και του αυτοσεβασμού, που η Κυβέρνησή μας, φευ, έδωσε βορά στους ξένους λαούς...
Υ. Γ.:
Χωρίς να μας ρωτήσει.
Χωρίς να πάρει την άδειά μας.
Χωρίς να ζητήσει την έγκρισή μας.
Και επ’ αυτού, θα αποφανθεί ΣΥΝΤΟΜΑ η Ιστορία.
ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΠΕΡΙΠΛΟΥΣ
Ο ΤΥΠΟΣ ΕΓΡΑΨΕ...
Επειδή και αισθάνομαι αλλά και είμαι αντικειμενικά πολύ “μικρός” και απολύτως “αδύναμος” για να εκφέρω γνώμη επί των πρόσφατων οικονομικοπολιτικών εξελίξεων, θα περιοριστώ σε μια εισαγωγή, και στη συνέχεια θα παραχωρήσω την στήλη αυτού του τεύχους σε άλλους, αντικειμενικά “μεγαλύτερους” και “ισχυρότερους”, ώστε ο σχολιασμός τους να ληφθεί πιό σοβαρά υπ’ όψιν (από συμφωνούντες και διαφωνούντες).
Θλίβομαι, ωστόσο, με την έντονη κυβερνητική προπαγάνδα, που δεν αρμόζει σε δημοκρατική χώρα ούτε και σε δημοκρατικό κόμμα σαν το ΠαΣοΚ (ΟΧΙ βέβαια το κομμάτι του που κυβερνά, το οποίο έδειξε την “ευρωπαϊκή του ταυτότητα” στο Κοινοβούλιο με τις τρείς διαγραφές των “παρόντων”).
Θλίβομαι για την ύπαρξη σκυλιών της εξουσίας στον δημοσιογραφικό χώρο, όπως είναι ο Χ.Π. της εφημερίδας “Τα ΝΕΑ” και ο Ι.Χ. του “Mega”. Οι άνθρωποι αυτοί, χειρότεροι ακόμα και από τους χειρότερους της Ν.Δ., βλέπουν τα πάντα ωραία, και δεν θα είχαν πρόβλημα να πεθάνουν όλοι οι Έλληνες από την πείνα, προκειμένου να μην φύγει το κόμμα τους από την εξουσία. Απορία: Τι τους έχουν τάξει άραγε; Είναι συμφέρον ή “κόλλημα” αυτό που τους κάνει να συμπεριφέρονται έτσι; Τα παπαγαλάκια, κόκκινα, μπλε ή πράσινα, αποτελούν ΠΑΝΤΑ ντροπή για τη δημοσιογραφία.
Ομοίως οι εφημερίδες “της συμπολίτευσης” και οι εταιρείες σφυγμομετρήσεων, δημοσιεύουν στημένα και κατά παραγγελία gallup, που βγάζουν ως πιό δημοφιλείς τους υπουργούς που κόβουν μισθούς και συντάξεις, ενώ ο λαός δηλώνει περίπου κατευχαριστημένος από “τα αναγκαία” μέτρα που τον στέλνουν στον τάφο!
Και τι να πει κανείς για την κατρακύλα της Κρατικής Τηλεόρασης, όπου οι εκφωνήτριες των δελτίων ειδήσεων θυμίζουν “μέρες του ‘81”, καθώς “κρύβουν” νέα και ειδήσεις, “ωραιοποιούν” καταστάσεις, και αναλώνονται στο να διαβάζουν κουραστικές και “ξύλινες” απαντήσεις του κυβερνητικού εκπροσώπου στα σχόλια και τις δηλώσεις της αντιπολίτευσης. Το Ελληνικό κράτος, δυστυχώς, δεν βελτιώνεται: Έλεγαν για τον προηγούμενο Πρωθυπουργό ότι είναι καλός και κατάλληλος, αλλά δεν έχει συνεργάτες. Τα ίδια ψιθυρίζουν τώρα και για τον νυν. Η πραγματικότητα όμως είναι ότι τίποτα δεν αλλάζει, γιατί η δομή της δημόσιας διοίκησης είναι απηρχαιωμένη, συντηρητική, κουτοπόνηρη, και ξέρει μόνο ένα τρόπο να κάνει τη δουλειά της.
Για την περιπέτεια του Δ.Ν.Τ., είπαμε: Δεν θα μιλήσουμε εμείς! Το μέλλον θα δείξει, και η Ιστορία θα γράψει, ποιό από τα εξής τρία σενάρια είναι το πιό κοντινό στην πραγματικότητα:
1) Η κυβέρνηση (που κατήργησε από την νύχτα της εκλογής της το Υπουργείο Μακεδονίας-Θράκης και το Υπουργείο Αιγαίου, διέλυσε το Υπ. Ναυτιλίας, κατήργησε το Υπ. Τουρισμού και όρισε ως Υπουργό Παιδείας ένα άτομο που όταν ήταν επίτροπος στην Ε.Ε. είχε προτείνει να αντικατασταθεί η Ελληνική αλφάβητος με την λατινική!), είχε εξ’ αρχής ένα σχέδιο, το οποίο και εφαρμόζει πιστά: America, America!
2) Η κυβέρνηση ήταν χαρούμενη, αισιόδοξη, φιλόδοξη αλλά ανέτοιμη. Έδιωξε τα έμπειρα στελέχη (του κόμματός της), υπουργοποίησε νέους και άπειρους, έκανε(αν) σωρεία λάθος χειρισμών, δεν μπόρεσαν να ελέγξουν την –κακή– κατάσταση που παρέλαβαν, και τελικά επέλεξαν αυτή την οδό ως καταλληλότερη (αν υποτεθεί ότι υπήρχε μικρή ή μεγαλύτερη επιλογή ως προς τη συγκεκριμενοποίηση και την κατεύθυνση των μέτρων).
3) Η κυβέρνηση τα έκανε όλα σωστά, και αυτή η λύση ήταν όχι απλώς η ενδεδειγμένη αλλά η μοναδική.
Εγώ προσωπικά, είμαι μεταξύ “2” και “3” μιά και ως Έλλην δεν μπορώ να δεχθώ ούτε ως υπόθεση εργασίας το “1”! Ας μην τρελλαινόμαστε! Όμως, τι λένε για όλα αυτά οι αρθρογράφοι των μεγαλύτερων και σοβαρότερων (α-λα Ελληνικά πάντα) εφημερίδων που πάλεψαν για να γίνει αυτό το κόμμα κυβέρνηση, και στη συνέχεια την στήριξαν όσο δεν παίρνει; Ας δούμε δημοσιεύματα της “Ελευθεροτυπίας” και της εφημερίδας “Τα ΝΕΑ”. Εγώ, ως “μκρός” και “αδύναμος”, παραχωρώ τον λόγο.
“ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ”
Το δίλημμα ήταν “μειώσεις ή καταστροφή”
“Η ΧΩΡΑ έπρεπε να διασωθεί με κάθε τρόπο”, υπογράμμισε ο υπουργός Εργασίας Ανδρέας Λοβέρδος, μιλώντας στον ρ/σ Real Fm και τόνισε πως το δίλημμα ήταν “μειώσεις ή καταστροφή”... Επιπλέον, χαρακτήρισε δίκαιες τις αντιδράσεις εκείνων που θεωρούν τα μέτρα άδικα, ωστόσο, όπως είπε, δεν υπήρχαν άλλες επιλογές. “Θα μπορούσαμε να αφήσουμε τη χώρα να πτωχεύσει, να κάνουμε μία στροφή επίθεσης στη Ν.Δ., ακόμη και να τα παρατήσουμε”, είπε και κάλεσε όποιον νομίζει ότι έχει διαφορετικές λύσεις να τις εφαρμόσει.
Παράλληλα ο κ. Λοβέρδος παραδέχθηκε πως υπάρχουν ευθύνες εντός του ΠΑΣΟΚ από ορισμένους, οι οποίο είχαν “έναν μαξιμαλιστικό προεκλογικό λόγο”.
“ΤΑ ΝΕΑ”
ΠΡΟΕΚΤΑΣΕΙΣ
Ένα σωστό βήμα στη λάθος κατεύθυνση
Του Γιώργου Λακόπουλου
Ο Γιώργος Παπανδρέου το πάλεψε φιλότιμα εξ’ αρχής, αλλά “προδόθηκε” από τους επιτελείς του και πήρε νωρίς όλα τα τάϊμ άουτ. Η πολιτική απειρία τους οδηγούσε σε λάθος εισηγήσεις, σε λάθος στιγμές. Το υπουργείο Οικονομικών διατυμπάνιζε τη δημοσιονομική βόμβα που παρέλαβε και ταυτόχρονα προσπαθούσε –αλαζονικά– να σκοτώσει τον ελέφραντα με μια βεντάγια. Τώρα κάνει το αντίθετο: προσπαθεί αβασάνιστα να παρασύρει τα μυρμήγκια με μπουλντόζα. Τον Οκτώβριο χάθηκε το μέτρο από τον φόβο Παπουτσή –που αυτήν τη φορά δεν ρώτησε τον Παπανδρέου “αν ξέρει σε τίνος κόμματος κυβέρνηση είναι Πρωθυπουργός”. Τώρα χάθηκε από την έλλειψη πολιτικής αντίληψης των πραγμάτων. Οι οικονομικοί χειρισμοί έγιναν χωρίς πολιτική στρατηγική. Και κυρίως χωρίς πολιτική συζήτηση: Ποτέ άλλοτε μιά τόσο δραματική απόφαση (Σ.Σ.: Η προσφυγή στο ΔΝΤ) δεν ελήφθη από ένα τόσο βουβό Υπουργικό Συμβούλιο. Μοιραία το τελευταίο και πιό κρίσιμο πακέτο μέτρων είναι από πολιτική άποψη, όπως θα το έλεγε ο αμερικανός συνθέτης Όσκαρ Λέβαντ: “Ένα σωστό βήμα στη λάθος κατεύθυνση”.
“ΤΑ ΝΕΑ”, Δευτέρα 3 Μαΐου 2010
ΕΜΠΙΣΤΕΥΤΙΚΑ
Μας τιμωρούν!
“Θέλουν, λέει, να μειώσουν το κόστος της εργασίας στο όνομα της “ανταγωνιστικότητας”. Μάλιστα! Αλλά γιατί κόβουν τις συντάξεις; Μετέχουν οι συνταξιούχοι στην παραγωγική διαδικασία;”
Του Ι. Κ. Πρετεντέρη
“ΛΥΠΑΜΑΙ, ΑΛΛΑ πολύ δύσκολα μπορώ να χαρακτηρίσω τα χθεσινά μέτρα “σχέδιο διάσωσης”. Αντιθέτως, πολύ φοβούμαι ότι μάλλον πρόκειται για “σχέδιο τιμωρίας”.
ΕΝΑ “ΣΧΕΔΙΟ τιμωρίας” της ελληνικής κοινωνίας, η οποία μπορεί να έχει πολλά στραβά, να διέπραξε πολλά σφάλματα, να έκανε τεράστιες κουτσουκέλες, αλλά δεν είναι μικρό παιδί για να τη δέρνουν με τον χάρακα.
ΚΑΙ, ΔΥΣΤΥΧΩΣ, αυτό το πνεύμα αποπνέουν τα χθεσινά μέτρα. Αναγκαία; Χρήσιμα; Απαραίτητα; Αναπόφευκτα; Πείτε τα όπως θέλετε. Προσθέστε, όμως, και κάτι άλλο: άδικα και ασυνάρτητα.
ΑΔΙΚΑ ΕΠΕΙΔΗ ρίχνουν όλοι το βάρος στους μισθωτούς και τους συνταξιούχους. Ολόκληρες κατηγορίες ελλήνων πολιτών –οι αγρότες, οι ελεύθεροι επαγγελματίες, οι έμποροι, οι καταστηματάρχες...– δεν θα συνεισφέρουν στην κοινή (υποτίθεται) προσπάθεια ούτε δεκάρα. Μόνο αν είναι καπνιστές και πότες θα τσοντάρουν.
ΑΣΥΝΑΡΤΗΤΑ ΕΠΕΙΔΗ δεν υπηρετούν αυτό που εξαγγέλουν.
ΘΕΛΟΥΝ, ΛΕΕΙ, να κάνουν “αποπληθωρισμό”. Μάλιστα! Και την ίδια στιγμή αυξάνουν (για δεύτερη φορά μέσα στο 2010!) τον ΦΠΑ και τους έμμεσους φόρους, ένα κατ’ εξοχήν πληθωριστικό μέτρο. Τι σόϊ “αποπληθωρισμός” είναι αυτός που θα επιδιωχθεί διά της τόνωσης του πληθωρισμού;
ΘΕΛΟΥΝ, ΛΕΕΙ, να μειώσουν το κόστος της εργασίας στο όνομα της “ανταγωνιστικότητας”. Μάλιστα! Αλλά τότε γιατί κόβουν τις συντάξεις; Μετέχουν οι συνταξιούχοι στην παραγωγική διαδικασία; Πού ξανακούστηκε να περιορίζεις το κόστος εργασίας κόβοντας τις αποδοχές αυτών που δεν εργάζονται;
ΘΕΛΟΥΝ, ΛΕΕΙ, να εξυγιάνουν την αγορά εργασίας. Μάλιστα! Κι όχι μόνο απελευθερώνουν τις απολύσεις, αλλά περικόπτουν και την αποζημίωση. Αυτό είναι άραγε εξυγίανση ή πριμοδότηση των απολύσεων; Και πόσο υγιής θα είναι η αγορά εργασίας σε μιά χώρα με οκτακόσιες χιλιάδες ή ένα εκατομμύριο ανέργους;
ΞΕΡΕΤΕ ΤΙ μένει τελικά από αυτήν την ιστορία; Μιά γεύση πίκρας. Διότι τον λογαριασμό θα τον πληρώσουν περισσότερο από όλους τα γεροντάκια. Δεν υπήρξε ούτε μια στοιχειώδης πρόνοια της κυβέρνησης ώστε οι περικοπές των συντάξεων να μην είναι γενικές αλλά να εξαιρούνται όσοι έχουν περάσει μια ηλικία ή όσοι βγήκαν στη σύνταξη έπειτα από έναν μεγάλο αριθμό ετών εργασίας.
ΜΕ ΑΛΛΑ λόγια, το γεροντάκι που δούλεψε μια ολόκληρη ζωή για μια σύνταξη ή η χήρα του έμειναν απροστάτευτοι απέναντι σε εκείνους που θέλησαν να τιμωρήσουν όσους συνταξιούχους-μαϊμούδες κυκλοφορούν ανάμεσά μας.
ΞΕΡΕΤΕ ΚΑΤΙ; Θα μπορούσα ίσως να δεχτώ μιά χώρα που αποδεικνύεται ανίκανη να προστατεύσει τον εαυτό της. Θα μπορούσα ακόμη να δεχτώ μιά κυβέρνηση που αποδεικνύεται αδύναμη να προστατεύσει τη χώρα της.
ΑΛΛΑ ΔΕΝ έχω σε καμία υπόληψη τη χώρα και την κυβέρνηση που δεν καταφέρνουν να προστατεύσουν τα γεροντάκια τους.”
“Σαββατιάτικη ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ”, 24 Απριλίου 2010
Εδώ Ράδιο “Ε”
Θα με δανείσει το ΔΝΤ;
Με τον ΑΝΔΡΕΑ ΡΟΥΜΕΛΙΩΤΗ
ΤΗ γονατίσανε την Ελλάδα. Θα κάνει δέκα, ίσως και δεκαπέντε χρόνια να ξανασηκωθεί. Το ΔΝΤ είναι εδώ για να μας βουλιάξει· θα μας κάνει πατητή! Παντού, απ’ όπου πέρασε, οι οικονομίες σε βαθειά ύφεση έχουν βυθιστεί. Ότι θα επιστρέψουμε εγκαίρως και εντόκως όσα μας δανείσουν οι Ευρωπαίοι, μην ανησυχείς, αυτό ήδη έχει εξασφαλιστεί...
ΛΕΝΕ πως για πρώτη φορά μετά τον πόλεμο, τούτη ‘δω η νέα γενιά θα ζήσει φτωχότερα απ’ την προηγούμενη. Από μας δηλαδή. Αλλά και μας, τη χαμένη γενιά της μεταπολίτευσης που πατάμε τα 50, δεν μας βλέπω καθόλου καλά...
ΟΙ περισσότεροι είμαστε χρεωμένοι μέχρι τον λαιμό. Κι αν όλα αυτά τα χρόνια κάτι αποκτήσαμε, είναι σχεδόν αδύνατο τώρα να το πουλήσουμε για να ξεχρεώσουμε. Τελευταία βγαίνουν στο σφυρί κάτι Τζάγκουαρ και κάτι Πόρσε στο παζάρι στο Σχιστό για 15-20 χιλιάδες ευρώ! Κι όμως, δεν φιλοτιμείται κανείς να τις αγοράσει...
ΕΝΔΕΧΟΜΕΝΩΣ μετά από δέκα-δεκαπέντε χρόνια να ξανασηκωθεί η Ελλάδα. Εμείς όμως, η δικιά μου γενιά, άμα ζούμε, θα’ μαστε 60άρηδες και δεν θα ‘χουμε κουράγιο να ξεκινήσουμε, άντε πάλι, απ’ την αρχή. Μόνο ο Άγιος Πέτρος ξέρει αν, πότε και πόση σύνταξη θα πάρουμε.
“ΤΑ ΝΕΑ”
ΓΝΩΜΗ
Προμήνυμα μεγάλων συμφορών
Του Μίκη Θεοδωράκη
“Υπήρξε μια διεθνής συνωμοσία, στην οποία συμμετείχαν και οι Ευρωπαίοι φιλοαμερικανοί τύπου Μέρκελ, η Ευρωπαϊκή Τράπεζα, ο διεθνής αντιδραστικός Τύπος, που όλοι μαζί συνωμότησαν για το “μεγάλο κόλπο” της υποβάθμισης ενός ελεύθερου λαού σε υποτελή”
Με τον κοινό νου που διαθέτω, δεν μπορώ να εξηγήσω και ακόμα περισσότερο να δικαιολογήσω την ταχύτητα με την οποία κατρακύλησε η χώρα μας από τα επίπεδα του 2009, σε τέτοιο σημείο ώστε με το ΔΝΤ να απωλέσουμε ένα μέρος της εθνικής μας κυριαρχίας και να τεθούμε σε καθεστώς κηδεμονίας.
Και είναι περίεργο ότι κανείς έως τώρα δεν ασχολήθηκε με το πιό απλό, δηλαδή την οικονομική μας διαδρομή με αριθμούς και στοιχεία από τότε έως τώρα, ώστε να καταλάβουμε κι εμείς οι αδαείς τους πραγματικούς λόγους αυτής της πρωτοφανούς και ιλιγγιώδους εξελίξεως , που έχει ως αποτέλεσμα την απώλεια της εθνικής μας αυτοτέλειας και μαζί της τη διεθνή ταπείνωση.
Ακούω για το χρέος των 360 δισεκατομμυρίων, όμως συγχρόνως βλέπω ότι τα ίδια και μεγαλύτερη χρέη έχουν πολλές άλλες χώρες. Άρα δεν μπορεί να είναι αυτή η βασική αιτία της κακοδαιμονίας. Επίσης με προβληματίζει το στοιχείο της υπερβολής στα διεθνή χτυπήματα με στόχο τη χώρα μας, μαζί με ένα τόσο καλά εναρμονισμένο συντονισμό εναντίον μιάς ασήμαντης οικονομικά χώρας, που καταντά ύποπτος. Έτσι οδηγούμαι στο συμπέρασμα ότι κάποιοι μας ντρόπιασαν και μας φόβισαν, για να μας οδηγήσουν στο ΔΝΤ, που αποτελεί βασικό παράγοντα της επεκτατικής πολιτικής των ΗΠΑ, και όλα τα άλλα περί ευρωπαϊκής αλληλεγγύης ήταν στάχτη στα μάτια μας, για να μη φανεί ότι πρόκειται για μια καθαρά αμερικάνικη πρωτοβουλία, για να μας ρίξει σε μια εν πολλοίς τεχνητή οικονομική κρίση, ώστε να φοβηθεί ο λαός μας, να φτωχύνει, να χάσει πολύτιμες κατακτήσεις και τέλος να γονατίσει, έχοντας δεχθεί να τον κυβερνούν ξένοι. Όμως γιατί; Για να εξυπηρετηθούν ποιά σχέδια και ποιοί στόχοι;
Παρ’ ότι υπήρξα και παραμένω οπαδός της ελληνοτουρκικής φιλίας, εν τούτοις πρέπει να πω ότι με φοβίζει αυτή η αιφνίδια σύσφιγξη των κυβερνητικών σχέσεων, οι επαφές υπουργών και άλλων παραγόντων, οι επισκέψεις στην Κύπρο και η έλευση του Ερντογάν. Υποψιάζομαι ότι πίσω απ’ αυτά κρύβεται η αμερικάνικη πολιτική με τα ύποπτα σχέδιά της, που αφορούν τον γεωγραφικό μας χώρο, την ύπαρξη υποθαλάσσιων κοιτασμάτων, το καθεστώς της Κύπρου, το Αιγαίο, τους βόρειους γείτονές μας και την αλαζονική στάση της Τουρκίας, με μόνο εμπόδιο την καχυποψία και την εναντίωση του ελληνικού λαού.
Όλοι γύρω μας, ποιός λίγο ποιός πολύ, είναι δεμένοι στο άρμα των ΗΠΑ. Η μόνη παραφωνία εμείς, που από την επιβολή της χούντας και την απώλεια του 40% της Κύπρου ως τους εναγκαλισμούς με τα Σκόπια και τους υπερεθνικιστές Αλβανούς, δεχόμαστε συνεχώς χτυπήματα δίχως να βάλουμε μυαλό.
Θα έπρεπε λοιπόν να καταργηθούμε ως λαός και αυτό ακριβώς γίνεται σήμερα. Καλώ τους οικονομολόγους, πολιτικούς, αναλυτές, να με διαψεύσουν. Πιστεύω ότι δεν υπάρχει άλλη λογικοφανής εξήγηση παρά το γεγονός ότι υπήρξε μια διεθνής συνωμοσία, στην οποία συμμετείχαν και οι Ευρωπαίοι φιλοαμερικανοί τύπου Μέρκελ, η Ευρωπαϊκή Τράπεζα, ο διεθνής αντιδραστικός Τύπος, που όλοι μαζί συνωμότησαν για το “μεγάλο κόλπο” της υποβάθμισης ενός ελεύθερου Λαού σε υποτελή. Τουλάχιστον εγώ δεν μπορώ να δώσω καμία άλλη εξήγηση. Παραδέχομαι όμως ότι δεν διαθέτω ειδικές γνώσεις αλλά μιλώ βασισμένος στον κοινό νου. Ίσως και πολλοί άλλοι να σκέφτονται όπως εγώ κι αυτό ίσως το δούμε στις μέρες που θα’ ρθουν.
Πάντως, θα ήθελα να προετοιμάσω την κοινή γνώμη και να τονίσω ότι εάν η ανάλυσή μου είναι ορθή, τότε η οικονομική κρίση (που όπως είπα μας επεβλήθη) δεν είναι παρά μόνο το πρώτο πικρό ποτήρι στο λουκούλλειο γεύμα που θα ακολουθήσει και που αυτή τη φορά θα αφορά ζωτικά και κρίσιμα εθνικά μας θέματα, που δεν θα ήθελα ούτε να φανταστώ πού θα μας οδηγήσουν. Μακάρι να έχω άδικο.
Αθήνα, 28/4/2010
Μίκης Θεοδωράκης
ΑΝΤΙ ΕΠΙΛΟΓΟΥ
Η σελίδα (ο) “Πολιτικός Περίπλους”, και τα σκέφτεται και τα γράφει όλα αυτά. Εδώ και ΧΡΟΝΙΑ, εδώ και μήνες: Από τον Οκτώβριο του 2009 φωνάζει, χτυπάει καμπάνες, βαράει σειρήνες. Δυστυχώς το ότι όλοι οι πανάξιοι “προλαλήσαντες”, οι οποίοι ανήκουν απαξάπαντες από ΠαΣοΚ και αριστερότερα συμφωνούν μαζί μου, δεν με κάνει καθόλου χαρούμενο “και δικαιωμένο”, αλλά από δυστυχή και βάλε...
..............................................................................................
ΤΕΥΧΟΣ Νο 75
ΕΝ ΠΛΩ
ΒΙΡΑ ΤΙΣ ΑΓΚΥΡΕΣ
Βίρα τις άγκυρες, λοιπόν.
Τις άγκυρες που μας κρατάνε δεμένους, κολλημένους, “αιχμάλωτους”, σε λιμάνια με στάσιμα νερά και βυθούς γεμάτους βούρκο.
Τις άγκυρες που δεν αφήνουν ακόμα και τα ταχύτερα σκάφη με τις πιό δυνατές μηχανές να ανοιχτούν και να αναπτύξουν ταχύτητα, για τον διάπλου του ωκεανού που μας χωρίζει από τον πραγματικό, σύγχρονο, πολιτισμό.
Τις άγκυρες που δεν ποντίσαμε εμείς, τους “εργάτες” που δεν χαλάσαμε σκόπιμα εμείς, τις καδένες που δεν αφήσαμε να σκουριάσουν εμείς...
Κανονικά, στο τεύχος του Απριλίου έπρεπε να αφιερώνουμε ωδές στην άνοιξη και ύμνους στο επερχόμενο καλοκαίρι. Έπρεπε να δημοσιεύουμε ταξίδια και ταξιδάκια στις θάλασσες που αυτή την εποχή μοιάζουν συχνά με λίμνες, με τα μελτέμια να είναι πολύ μακριά ακόμα. Έπρεπε να “σαλπίζουμε” ενθουσιώδη προσκλητήρια για το 11ο RIBTEST, που τελικά γίνεται σε κλειστό κύκλο σχεδόν, όχι γιατί δεν υπάρχουν σκάφη και αγοραστές, αλλά γιατί η ψυχολογία τους, ελέω οικονομικών (και τρομολάγνων δημοσιογράφων –αχ, φάρα ήτανε, φάρα παραμένει!), βρίσκεται στο ναδίρ. Πού να μιλήσεις για αγορά σκάφους, την στιγμή που “σε έχουν ψήσει” ότι η Ελλάδα χάνεται, και ότι αν βγεις με φουσκωτό να αρμενίσεις θα είσαι τουλάχιστον φοροφυγάς και πιθανώς εθνικός μειοδότης!
Θα έπρεπε, ακόμα, να μιλήσουμε σ’ αυτή τη σελίδα για τις τεχνολογικές εξελίξεις στους κινητήρες, όπως για τις νέες εξακύλινδρες Yamaha 2ης γενιάς, που με 4.169 κυβικά εκατοστά, 300 ίππους και μόλις 258 κιλά βάρους (μαζί με την προπέλλα!) αποτελούν ό,τι ταχύτερο και ελαφρύτερο έχει παρουσιάσει μέχρι στιγμής η τετράχρονη τεχνολογία στις εξωλέμβιες. Όμως, την ίδια στιγμή νοιώθουμε ένα "εσωτερικό φρένο”, που μας εμποδίζει να επεκταθούμε: “Σε περιόδους κρίσεως, εσύ μιλάς για εξωλέμβιες και σκάφη;”! Σωστά. Μπράβο λοιπόν σ’ αυτούς που μας μετέβαλλαν σε φοβισμένους και τρομοκρατημένους “οφειλέτες", σε υπηκόους των Βρυξελλών και σε δούλους του (πραγματικά) μεγάλου κεφαλαίου, γιατί φίλοι μου, όσο κι αν οι μισθοί μειώνονται και η ανεργία φουντώνει, τόσο ακριβαίνει η βενζίνη, τόσο ανεβαίνουν οι τιμές των προϊόντων στα ράφια των super markets... Οι μεγάλες εταιρείες, και βεβαίως οι βουλευτές (και οι Υπουργοί), ποτέ δεν χάνουν. Πάντα κερδίζουν, πάντα γλυτώνουν, πάντα επανέρχονται. Αλλοίμονο σ’ εμάς, τους μικρούς.
Όμως, πόσο “μικροί” είμαστε τελικά; Το γράφω αυτό κυριολεκτώντας, γιατί όντως έχω αρχίσει να απορώ από την ένταση και το μέγεθος της φορολογικής επιδρομής εναντίον των λίγων-ελάχιστων σκαφών αναψυχής! Λόγω αυτής της τριπλής φορολόγησης αλλά και της κατατρομοκράτησης του κόσμου, οι πωλήσεις σκαφών έχουν παγώσει (αγγίζουν το ΜΗΔΕΝ στις περισσότερες περιπτώσεις) και οι επιχειρήσεις έχουν τρομερά προβλήματα, σε σημείο που οι πιό “αδύναμοι” αλληλοδανείζονται για τους λογαριασμούς της ΔΕΗ! Να μην μιλήσουμε για υποχρεώσεις σε Τράπεζες και σε προμηθευτές, και να μην πούμε για τις απολύσεις προσωπικού. Ωραία, δεν είπαμε. Ε, και; Μήπως δεν συμβαίνουν;
Σ’ αυτή την αγορά/κλάδο, που βρίσκεται στην κατάσταση που περιγράφω –και σε ακόμα χειρότερη αλλά με δεσμεύει το... επαγγελματικό απόρρητο και δεν τα γράφω όλα!– “επιτίθεται” με μανία ανεξήγητη το Υπουργείο Οικονομικών, με τεκμήρια, πόθεν έσχες, φόρο πολυτελείας και φόρο κατοχής, μέτρα που ουσιαστικά “απαγορεύουν” την αγορά σκάφους, γιατί το τεκμήριό του θα προστεθεί στα τόσα άλλα, και θα τινάξει τον προϋπολογισμό του τίμιου και ειλικρινούς φορολογούμενου οικογενειάρχη στον αέρα. Τι θα “κόψει”, λοιπόν; Το... σπίτι του; Το πατρικό του στο χωριό; Το σχολείο του παιδιού του; Ή θα πουλήσει το Ι.Χ. του και θα πηγαίνει στη δουλειά του με το λεωφορείο; Όχι φυσικά: Το σκαφάκι του θα εγκαταλείψει, ή δεν θα το αγοράσει καν, αφού όλα τα άλλα αποτελούν πρώτη καθημερινή ανάγκη, ενώ η βάρκα είναι μέσο αναψυχής και μόνο για το καλοκαίρι. Αλλά τι να έκανε ο Υπουργός Οικονομικών; Να εξαιρούσε τα μικρά σκάφη από τα τεκμήρια; Η απάντησή μου είναι ΝΑΙ! Και αναφέρομαι στα πολύ μικρά και μέχρι μεσαία σκάφη, και όχι στα μεγαλύτερα και ακριβότερα. Είμαι δε βέβαιος, ότι αν γνώριζε ο Υπουργός και οι επιτελείς του ότι μ’ αυτά τα μέτρα όντως θα βγάλουν κόσμο στην ανεργία, θα τσακίσουν έναν από τους ελάχιστους παραγωγικούς/κατασκευαστικούς κλάδους και θα χτυπήσουν την Ελλάδα εκεί που μπορεί να αναπτυχθεί (δηλαδή στη θάλασσα), τότε ίσως να μην έβαζε τεκμήρια στα μικρά σκάφη, για να βοηθήσει/αυξήσει τις πωλήσεις τους. Ναι, το πιστεύω αυτό! Όπως πιστεύω ότι δεν έχουν ιδέα, εκεί στα Υπουργεία, για τις πραγματικές πωλήσεις των σκαφών, οπότε ας δεχθούν τις πιό κάτω γραμμές σαν “σοκ” (όπως κι εσείς οι αναγνώστες, φοβάμαι) αλλά και σαν “κατηγορώ” από τον, έτσι κι αλλοιώς ψυχορραγούντα, κλάδο των φουσκωτών που ουσιαστικά “σφραγίζουν” με τις επιβαρύνσεις του νέου φορολογικού νομοσχεδίου:
ΠΩΛΗΣΕΙΣ ΦΟΥΣΚΩΤΩΝ (3-10 μ.) ΑΝΑ ΠΕΡΙΟΧΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΓΙΑ ΤΟ 2009
Πόσα φουσκωτά νομίζετε ότι πωλούνται κάθε χρόνο στη Μακεδονία; Στις Κυκλάδες; Στην Κρήτη; Στη Μαγνησία; Σ’ ολόκληρη την Δωδεκάνησο; Στα Ιόνια νησιά; Σ’ όλη την Πελοπόννησο; Θα εκπλαγείτε όταν δείτε με τα μάτια σας ότι το 2009 πουλήθηκαν απελπιστικά λίγα σκάφη. Μόνο στη Στερεά Ελλάδα υπάρχει μιά αξιόλογη κίνηση, και πάλι όμως “αστεία μικρή” σε σχέση με τον αριθμό των επιχειρήσεων και τον πληθυσμό της Αττικής.
Τα σκάφη που συγκεντρώσαμε σε τεστ σ’ αυτή την “επείγουσα έκδοση” του περιοδικού, δίνουν μιά εικόνα υγιούς και μεγάλης αγοράς. “Μαγική εικόνα”; “Οφθαλμαπάτη”; Δεν γνωρίζω, Υπουργέ μου. Δείτε τα νούμερα, και πείτε μου εσείς αν το Κράτος θα κερδίσει φορολογώντας βαρειά αυτόν τον κλάδο, ή αν θα χάσει, επιβαρυνόμενο και με μερικές χιλιάδες απολυμένους στα Ταμεία ανεργίας.
ΘΡΑΚΗ
Λιμεναρχεία Αλεξανδρούπολης, Λάγος κτλ.: 21 σκάφη
ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ
Λιμεναρχεία Θεσσαλονίκης, Καβάλας, Ν. Μουδανιών, Κατερίνης: 194 σκάφη
ΗΠΕΙΡΟΣ
Λιμεναρχεία Ηγουμενίτσας, Πρέβεζας: 31 σκάφη
ΘΕΣΣΑΛΙΑ
Λιμεναρχεία Βόλου, Σκοπέλου, Σκιάθου: 63 σκάφη
ΣΤΕΡΕΑ ΕΛΛΑΔΑ
Λιμεναρχεία Πειραιώς, Μεσολογγίου, Χαλκίδας, Στυλίδας, Καρύστου, Αλιβερίου, Αταλάντης, Αίγινας, Πόρου, Ύδρας, Λαυρίου, Ελευσίνας, Ραφήνας, Αιδηψού, Σπετσών, Γαλαξειδίου: 1157 σκάφη
ΠΕΛΟΠΟΝΗΣΣΟΣ
Λιμεναρχεία Ναυπλίου, Κορίνθου, Γυθείου, Πύλου, Πατρών, Πόρτο Χελίου, Νεαπόλεως, Κυλλήνης, Καλαμάτας, Αιγίου, Ερμιόνης, κτλ.: 170 σκάφη
ΙΟΝΙΩΝ ΝΗΣΩΝ
Λιμεναρχεία Κεφαλληνίας, Κερκύρας, Λευκάδας, Ζακύνθου, Ιθάκης: 55 σκάφη
ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΑ
Λιμεναρχεία Ρόδου, Πάτμου, Καρπάθου, Λέρου, Σύμης, Κω, Καλύμνου: 23 σκάφη
ΚΥΚΛΑΔΩΝ
Λιμεναρχεία Σύρου, Πάρου, Νάξου, Ίου, Τήνου, Θήρας, Μήλου, Μυκόνου, Άνδρου: 53 σκάφη
Β.Α. ΑΙΓΑΙΟ
Λιμεναρχεία Μυτιλήνης, Χίου, Σάμου, Σαμοθράκης, Μύρινας: 48 σκάφη
ΚΡΗΤΗ
Λιμεναρχεία Ιεράπετρας, Ρεθύμνου, Χανίων, Σητείας, Αγίου Νικολάου: 163 σκάφη
Αυτοί είμαστε λοιπόν! Είκοσι τρία (23) φουσκωτά πουλήθηκαν όλο το 2009 σε όλα τα Δωδεκάνησα, με τη Λέρο, με τη Ρόδο και την Κω, με τους Ομίλους και τους αγώνες και τις διάφορες εκδηλώσεις! Εκατόν ενενήντα τέσσερα (194) φουσκωτά όλο το 2009 σε ΟΛΗ τη Μακεδονία, από την Κατερίνη στην όμορφη Πιερία μέχρι την Καβάλα, με την αρχόντισσα Θεσσαλονίκη και τον Θερμαϊκό της αλλά και την Χαλκιδική μέσα! Τριάντα ένα (31) σε όλη την Ήπειρο! Είκοσι ένα (21) στη Θράκη! Μόλις πενήντα τρία (53) σκάφη σε ολόκληρες τις Κυκλάδες, “στο σπίτι” των φουσκωτών! Εκατόν εβδομήντα (170) στην Πελοπόννησο, που βρέχεται γύρω-γύρω από θάλασσα κι έχει τόσα λιμάνια και τόσες παραθαλάσσιες πόλεις!
Αυτός ο μικρός, ελάχιστος κλάδος των μόλις 1978 φουσκωτών σκαφών τον χρόνο (από τρία μέτρα μήκους και πάνω), θα εκλείψει, αν δεν αλλάξει/βελτιώσει κάτι, και σύντομα, η Κυβέρνηση. Τίποτε άλλο δεν μπορώ να πω, ούτε και να σκεφτώ. Τα νούμερα μιλούν από μόνα τους...
Βίρα τις άγκυρες!
Εμπρός για την περιπέτεια της... ανεργίας!
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Λόγω των εκτάκτων και εντελώς πρωτόγνωρων συνθηκών, η ύλη του τεύχους αφιερώνεται στην αγορά του σκάφους, πρώτον με το μεγάλο άρθρο για τα νέα φορολογικά μέτρα, και δεύτερον με 30 δοκιμές μικρών και οικονομικών σκαφών, από τα 4 μέτρα και πάνω (τα μεγαλύτερα σκάφη των 8 μέτρων αποτελούν το “όριο” σ’ αυτή τη φάση. Στο επόμενο τεύχος η συνέχεια).
* Στοιχεία: ΣΕΚΑΠΛΑΣ-ΠΕΕΥ, από τα Λιμεναρχεία όλης της χώρας.
..............................................................................................
ΤΕΥΧΟΣ Νο 74
ΕΝ ΠΛΩ
“1978”
Αν θέλαμε να περικλείσουμε –και να αποδώσουμε– σε μία μόνο φράση πολλούς από τους λόγους της “Ελληνικής κακοδαιμονίας σε καιρό ανάπτυξης” που βιώσαμε τα τελευταία χρόνια, θα επιλέγαμε ανάμεσα στους ατέλειωτους διαλόγους και μονολόγους των τηλεοπτικών panels και των εν γένει δημοσίων συζητήσεων, την εξής:
– “Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος ειδικός, για να καταλάβει ότι... μπλα, μπλα, μπλα”.
Αυτή τη φράση-“κλειδί”, την ακούμε όλο και πιό συχνά, όλο και από περισσότερο κόσμο (με το ρεκόρ να το έχουν οι τηλεοπτικοί παρουσιαστές με τις, σχεδόν πάντα, ανύπαρκτες ή ασαφείς δημοσιογραφικές σπουδές), που θεωρεί ότι η εμπειρία του, η ηλικία του ή απλώς η “μαγκιά του”, μπορούν να υποκαταστήσουν την επιστήμη και τους επιστήμονες επί παντός θέματος. Σεισμός γίνεται; “Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ειδικός για να καταλάβει...”. Πολιτικές εξελίξεις έχουμε; “Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ειδικός για να αποφασίσει...”. Οικονομικά προβλήματα, θύελλες και κεραυνοί μας χτυπούν; “Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ειδικός για να αντιληφθεί...”! Τελικά, να τους βράσουμε τους ειδικούς, όποιοι κι αν είναι αυτοί, γιατροί, δικηγόροι, οικονομολόγοι, μηχανολόγοι, συγκοινωνιολόγοι, και να ακούμε τον κάθε σοβαροφανή χαμένο, που “ξέρει καλύτερα” πώς να κάνει κουμάντο στα οικονομικά της χώρας, πώς να κυκλοφορεί το αυτοκίνητό του και πώς να το παρκάρει, ακόμα και τις λύσεις για την ανεργία έχει. Καθόλου παράξενο λοιπόν το ότι με τόσους “μη ειδικούς” να κυκλοφορούν γύρω μας υπονομεύοντας και αμφισβητώντας την αξία και την επιστημονική κατάρτιση των πραγματικά ειδικών, έχουμε πάει κατά διαβόλου, και σαν χώρα και –πολλές φορές– σαν μεμονωμένα άτομα.
Πολύ θα ήθελα να ξέρω, όσον αφορά τον κλάδο που με απλότητα και “έξω καρδιά” υπηρετούμε, τον κλάδο των φουσκωτών, ποιά λύση θα μπορούσαν να δώσουν οι “μη ειδικοί που-τα-ξέρουν-όλα-καλύτερα” για τον παρατεινόμενο εκφυλισμό των πωλήσεων των μικρών σκαφών αναψυχής, και μαζί τους την καταβαράθρωση του ηθικού και της ψυχολογίας όσων ασχολούνται μ’ αυτήν την, κάποιας μορφής, “Ελληνική βιομηχανία”. Ίσως η αναφορά των πωληθέντων μονάδων φουσκωτών του 2009 αποτελέσει ικανό “σοκ”, όχι βέβαια μόνο για τους “δικούς μας” ξερόλες, αλλά και για τους κρατικούς “πολυγνωσίες” (π.χ., μηχανικοί στο υπουργείο παιδείας και γιατροί στο υπουργείο δικαιοσύνης, αντί καθηγητές και δικηγόροι αντίστοιχα), έτσι ώστε να αντιληφθούν ότι ένας (ακόμη) κλάδος κερδοφόρος “πάει καλλιά του”, αφήνοντας κόσμο στο δρόμο και ενισχύοντας το φαινόμενο “ντόμινο” των πτωχεύσεων και των απολύσεων.
Το 1978 είναι ένα έτος που θυμάμαι –και θα θυμάμαι πάντα– πολύ καλά, μιά και τότε, σε νεαρότατη ηλικία, ξεκίνησα την “επιχειρηματική μου καρριέρα” με την έκδοση του περιοδικού “MOTOSPORT”, που μπορεί να “μην με πήγε πολύ μακριά” –ανάλογα με το πως αντιλαμβάνεται κανείς τις αποστάσεις και τα μεγέθη– αλλά πάντως μου έδωσε την ελευθερία της άποψης και την δυνατότητα της έκφρασης και της επικοινωνίας μαζί σας. Έτσι, όταν και όπου βλέπω αυτό το νούμερο, ό,τι κι αν συμβολίζει, οι συνειρμοί είναι αναπόφευκτοι και οι αναμνήσεις ξεχύνονται σαν ποτάμι, φέρνοντας κάθε φορά την ίδια, γλυκόπικρη, γεύση της νοσταλγίας.
Η πιό πρόσφατη φορά που είδα το νούμερο 1978 ήταν στο προσεγμένο έντυπο του ΣΕΚΑΠΛΑΣ με τα στατιστικά στοιχεία της αγοράς σκαφών αναψυχής έως 12 μέτρων (Β.Ε.Μ.Σ.) για το 2009. Ξεφυλλίζοντάς το, με ανάμικτα συναισθήματα (“αναμενόμενης απογοήτευσης” και ουτοπικής ελπίδας), στάθηκα στον αριθμό ΟΛΩΝ των φουσκωτών με μέγεθος από 2,00 (δύο) μέχρι 12 μέτρα που επωλήθησαν το 2009 σε ολόκληρη την ηπειρωτική και νησιωτική Ελλάδα, τα οποία ήταν –το μαντέψατε– μόλις 1978! Όλη η ιστορία λοιπόν με τις πολλές εταιρείες, τις διάφορες μηχανές, τα fora του Ιnternet, τα περιοδικά θάλασσας, τις συχνές αναφορές των πολιτικών και των δημοσιογράφων “στα φουσκωτά”, την έκτακτη φορολογία, τον φόρο πολυτελείας του 10%, τα τεκμήρια διαβίωσης κτλ., γίνεται για 1978 φουσκωτά τον χρόνο! Από τα οποία –κρατηθείτε παρακαλώ– τα 330 είναι ΜΕΧΡΙ 3 μέτρων μήκους, τα 680 μέχρι 4 μέτρων μήκους και τα 281 μέχρι 5 μέτρων μήκους! Άρα, τα φουσκωτά σκάφη άνω των 5 μέτρων μήκους, είναι όλα μαζί μόνο 697 τον χρόνο! Για τόσους αγοραστές βγαίνουν τα περιοδικά, για τόσους γίνονται τα τεστ, για τόσους γίνονται οι εκθέσεις, οι παρουσιάσεις και τα RIBTEST, και τόσους “σημαδεύουν” τα μέτρα του Υπουργείου Οικονομικών και αναζητά “η τσιμπίδα της Εφορίας”, θεωρώντας όποιον αγοράζει σκάφος ως de facto φοροφυγά (παρ’ ότι πάντα υπάρχει, και υποχρεωτικά εφαρμόζεται, το πόθεν έσχες). Το νούμερο, όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό, δείχνει μιά καταρρέουσα και όχι ακμάζουσα κατάσταση, αν βέβαια δεχθούμε ότι τα 2.772 φουσκωτά (2 μ.-12 μ.) που επωλήθησαν την “καλή χρονιά” 2007 στην Ελλάδα, χαρακτηρίζουν μια αγορά ως “μεγάλη και “υγιή”. Δεν το νομίζω, δυστυχώς: Το 2007 επωλήθησαν 7.825 πλαστικά σκάφη, τα οποία μειώθηκαν στα 4.943 το 2009, και αυτός μάλιστα, είναι ένας σοβαρός αριθμός που δείχνει “υγεία” σ’ αυτόν τον κλάδο (παρά την φετεινή πτώση).
Τι έχει συμβεί λοιπόν; Απλώς, η αγορά των φουσκωτών και των πλαστικών, “επέστρεψε” στο 2002, όταν είχαν διατεθεί 1.702 φουσκωτά και 4.408 πλαστικά. Όλες οι προσπάθειες, οι επενδύσεις, η “ανάπτυξη”, η πρόοδος, η πρόσληψη νέου εργατικού δυναμικού, η αύξηση του αριθμού των επιχειρήσεων κτλ. που συντελέσθηκε μέσα σε μιά σκληρή οκταετία, “χάθηκαν” σε μερικούς μήνες μέσα, βυθίζοντάς μας σε μιά άβυσσο (κάποιοι την αποκαλούν ύφεση), που θα δώσει δραματικά αποτελέσματα στο τέλος του 2010. Εκτός της εφημερίδας “Το ΕΘΝΟΣ” που δούλεψε με φανατισμό και προσήλωση υπέρ της νυν κυβερνήσεως και του αρχηγού της και (φυσικά) τώρα τα βρίσκει όλα ωραία και καλώς καμωμένα (ενώ δημοσιεύει έρευνες και γκάλλοπ όπου οι πολίτες δηλώνουν σύμφωνοι και ικανοποιημένοι από τα οικονομικά μέτρα!), ο υπόλοιπος κόσμος, ο καθημερινός κόσμος, εσείς κι εμείς, που δεν είμαστε φανατισμένοι, που δεν είμαστε κοντόφθαλμοι, που δεν φοράμε παρωπίδες, που δεν είμαστε διορισμένοι, που δεν έχουμε ιδιοτελή συμφέροντα και που δεν περιμένουμε τίποτα από κανέναν παρά μόνο από τα δυό μας τα χέρια, ζούμε έναν οικονομικό εφιάλτη χωρίς τέλος (και με δυσοίωνο μέλλον). Αναρωτιέμαι, αν θα ήταν “λαϊκισμός” εκ μέρους μου το να καταφύγω κι εγώ στη φράση-κλειδί: “δεν χρειάζεται να είναι κανείς ειδικός για να καταλάβει ότι σε περιόδους ύφεσης η βαρειά φορολογία χωρίς μέτρα ανάπτυξης φέρνει τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα”. Ίσως και να ήταν... Ίσως, όπως πολύ ευγενικά μου υπέδειξε ένα εξαίρετο –υψηλόβαθμο– στέλεχος ιδιωτικής επιχείρησης σε σχέση με το σημείωμά μου του προηγούμενου τεύχους, εμείς οι Έλληνες θα έπρεπε πράγματι να αναρωτιόμαστε λιγότερο –ο καθένας για τον εαυτό του –για το “ποιός είμαι εγώ”, και να αναθέσουμε τις τύχες μας στα χέρια αυτών που οι σπουδές, η καρριέρα και η εν γένει πολιτεία τους, εγγυώνται για το ορθόν των αποφάσεων και των πράξεών τους.
1978 φουσκωτά σκάφη πουλήθηκαν σ’ όλη την χώρα το 2009. Τα 147 ήταν από 6 μέχρι 7 μέτρα, τα 104 από 7 μέχρι 8, τα 63 από 8 μέχρι 9, και τα... 120 από 9 μέχρι 10 μέτρα! Συγκεκριμένα, ενώ ο κλάδος των φουσκωτών είχε μείωση πωλήσεων 28,64% σε σχέση με το 2008, και των πλαστικών -36,83% (!), η μόνη κατηγορία σκαφών που παρουσίασε ΑΥΞΗΣΗ πωλήσεων κατά 12,15%, ήταν αυτή των φουσκωτών από 9 έως 10 μέτρων. Και τι αποδεικνύει αυτό; Ότι η “λαϊκή σοφία” σπάνια λανθάνει, αφού είναι κοινή γνώση ότι “όποιος έχει λεφτά, δεν επηρεάζεται από τις καταστάσεις όσο αυτός που δεν έχει! Έτσι, τα ακριβά σκάφη αυξήθηκαν σε περίοδο ύφεσης, ενώ τα μικρά και μεσαία (από 6 μ. και άνω) υποχώρησαν κατά -19,2%, ή και -35% (7-8 μ.!).
Αυτή είναι λοιπόν η εικόνα, σήμερα, στη χώρα μας, όσον αφορά αυτό το μικρό, μικρούλικο κομματάκι παραγωγικής και εμπορικής δραστηριότητας που λέγεται σκάφος αναψυχής, και που ταυτόχρονα αποτελεί τον κόσμο όλον για όσους δουλεύουν σ’ αυτόν και κινδυνεύουν να μείνουν άνεργοι. Δεν είναι όμως “ντροπή” στην Ευρωπαϊκή Ελλάδα του 2010 το να φτιάχνεις σκάφη, να πουλάς σκάφη, να αγοράζεις σκάφη και να χρησιμοποιείς σκάφη, όπως οι “πεφωτισμένοι” κυβερνήτες μας θέλουν να κάνουν τον κόσμο να πιστέψει. Είμαστε περήφανοι για το χόμπυ που επιλέξαμε (ή μας επέλεξε) και για τη δουλειά που κάνουμε, και θα προσπαθήσουμε με κάθε τρόπο για τη συνέχειά της. “Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ειδικός” (να, το ξαναείπα!) για να καταλάβει ότι οι αγοραστές 1978 μικρών σκαφών δεν έχουν πολύ μεγάλη “ισχύ” (ούτε καν ψήφων) απέναντι σε μιά κυβέρνηση υπαλλήλων-εντολοδόχων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, εμείς όμως θα είμαστε εδώ, στο ΦΟΥΣΚΩΤΟ, για να σας ταξιδεύουμε στις ομορφιές των νησιών μας, και “δεν θα χρειάζεται να είναι κανείς ειδικός” για να καταλάβει ότι υπάρχουν κάποια πράγματα και κάποιες αξίες στη ζωή, που ούτε διδάσκονται, ούτε μαθαίνονται, ούτε υπηρετούνται από σεμινάρια, γραφεία και υπηρεσιακές αποφάσεις.
Ας ταξιδέψουμε σήμερα.
Ας ταξιδεύουμε συνεχώς!
ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΠΕΡΙΠΛΟΥΣ
(ΠΙΣΩ) ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ “DACIA” ΚΑΙ ΤΩΝ “BEST”
Δεν ήταν καθόλου άσχημα τότε, να σας πω την αλήθεια, και τοποθετώ το “τότε” γύρω στα 25-30 χρόνια πίσω, λίγο μετά την μεταπολίτευση. Η ψευδαίσθηση της “αταξικής κοινωνίας” που ήρθε με το ξέσπασμα του αριστερισμού, τους θούριους του Θεοδωράκη, την νομιμοποίηση του ΚΚΕ, την καταψήφιση και κατάργηση της βασιλείας, ενισχύθηκε ακόμα περισσότερο μετά το 1981, όταν επήλθε πραγματικά “κοινωνική δικαιοσύνη” σε αρκετές “παραμερισμένες” ομάδες Ελλήνων, όπως βεβαίως και στην εργατική τάξη και στον αγροτικό κόσμο, φευ όμως, με “δανεικά”. Αυτό από μόνο του δεν είναι (ήταν) απαραίτητα κακό. Γιατί μπορεί να στάθηκε αυτή η εκκίνηση της εκτίναξης του δημόσιου χρέους (θα αποφύγω τους οικονομικοτηλεοπτικούς όρους), όμως κάτι σημαντικό “αγοράστηκε” μ’ αυτό, δηλαδή η αξιοπρέπεια και η βελτίωση του επιπέδου ζωής πολλών κοινωνικών ομάδων (μαζί βέβαια με τις ψήφους τους για την δεύτερη τετραετία). Το πρόβλημα δυστυχώς εμφανίστηκε αμέσως μετά: Ήταν η διαχείριση αυτού του χρέους! Όλες οι επόμενες κυβερνήσεις το εύρισκαν έτοιμο και φρόντιζαν να το διογκώνουν για τους δικούς τους σκοπούς, αποδίδοντας την ύπαρξή του στους προηγούμενους (όπως ακριβώς γίνεται και σήμερα). Τώρα, ποιοί ήταν αυτοί οι “σκοποί”; Σχεδόν πάντα η εδραίωση των κομμάτων στην εξουσία, με μέριμνα για τους ημέτερους, με χάδια στα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα και με προσλήψεις στο Δημόσιο (οι αγαπημένοι τίτλοι των εφημερίδων σε περιόδους χωρίς συνταρακτικά νέα, είναι “10.000 προσλήψεις εδώ”, “5.000 εκεί”, κτλ.), οι οποίες ανέβασαν τους καταγεγραμμένους δημοσίους υπαλλήλους από 260.000 το 1974, σε... 900.000 περίπου σήμερα, αν και αυτό ελέγχεται ως (ακόμα ένα) ανακριβές στοιχείο, γιατί θυμάμαι πολύ καλά ότι προ τετραετίας περίπου απ’ αυτή τη σελίδα είχα αναφερθεί στην εκατομμυριοστή πρόσληψη δημοσίου υπαλλήλου, αποδελτιώνοντας τις εφημερίδες της εποχής. (Κι αυτά, χωρίς να υπολογίζονται οι συμβασιούχοι, οι προσληφθέντες στα stage, κτλ.).
Τι άλλο κάναμε μ’ εκείνα τα δανεικά, τις δεκαετίες του ‘80 και ‘90; Καταναλώναμε. Με προσοχή στην αρχή, πιό επιθετικά στη συνέχεια και σαν κολασμένοι στο τέλος, με την απελευθέρωση της Τραπεζικής πίστης, τα δάνεια και τις κάρτες. Ο “εγκρατής” πρότερος καταναλωτικός μας βίος μάς έβαζε βέβαια κάποιο “ψυχολογικό φρένο” στην αρχή, μετά το 2000 όμως ξεσαλώσαμε εντελώς, φυσικά βοηθούμενοι και παροτρυνόμενοι από τις κυβερνήσεις, οι οποίες μας έριχναν στα δόντια των Τραπεζών διαφημίζοντας τα ρεκόρ ρυθμών ανάπτυξης που χτύπαγε χρόνο με το χρόνο η χώρα μας (πάντα με δανεικά). Υπήρχαν και κάποιες πιό ψύχραιμες και λογικές φωνές (όπως ας πούμε αυτή η ταπεινή σελίδα) που απορούσαν για την “λογιστική” του επίσημου Κράτους, μην μπορώντας να κατανοήσουν πως είναι δυνατόν να “αναπτύσσεται” συνεχώς μιά χώρα που δεν παράγει, σχεδόν, τίποτα και ζει από τις... φράουλες και τον τουρισμό (οι μόνες αποδοτικές ενασχολήσεις). Ποιός να ασχοληθεί όμως μ’ εμάς, και ποιός να μας ακούσει... Μετά την πλήρη ένταξη στην Ε.Ε. και στην ΟΝΕ, φαίνεται ότι υπήρξαν “συμφωνίες κορυφής” που εμείς οι φουκαράδες ψηφοφόροι ούτε ξέραμε ούτε μαθαίναμε ποτέ (ούτε και θέλουμε να μάθουμε νομίζω), που όριζαν τα ποσοστά διείσδυσης των ξένων ομίλων στην αγορά μας. Έτσι, από τη μία έμπαιναν χρήματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης (που έφευγαν στο φτερό σε κομματικές προσλήψεις και σε σπατάλες του Δημοσίου τομέα) και από την άλλη το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν επέστρεφε στα ταμεία των μεγάλων Ευρωπαϊκών επιχειρηματικών και βιομηχανικών Ομίλων μέσω της κατανάλωσης των προϊόντων τους, αλλά και στις διάφορες Τράπεζες και “funds” με τη μορφή των τόκων του αχαλίνωτου δανεισμού μας.
Τα Dacia του 1980 δεν ήταν τα σύγχρονα Ρουμανικά αυτοκίνητα που παράγονται σήμερα, το 2010, αλλά καθαρόαιμα προϊόντα των τότε Ανατολικών χωρών, δηλαδή αντίγραφα παλαιότερων μοντέλων Δυτικοευρωπαϊκών εργοστασίων, με συγκινητικά άτεχνες προσπάθειες βελτίωσης, χαμηλή τιμή και στόχο την σκυλίσια αντοχή. Συγκεκριμένα, ήταν αντίγραφα του Renault R 12 (της προηγούμενης δεκαετίας), είχαν 1200 κυβικά εκατοστά και μερικές (λίγες) δεκάδες ίππων, οι ανταγωνιστές τους ήταν τα Σοβιετικά Lada και ο σκοπός τους η μεταφορά της οικογένειας του ιδιοκτήτη για... 30-40 χρόνια (δηλαδή, ήταν όντως και απλά και ανθεκτικά σαν σκύλοι, συμπαθείς και πιστοί). Η Ελλάδα του 1980, ήταν από τις καλύτερες “Δυτικές” αγορές της Dacia, μαζί με την Δανία η οποία πάντα επέβαλλε φοβερούς φόρους στα αυτοκίνητα, τόσο για κοινωνικούς όσο και για οικολογικούς λόγους. Έτσι, λόγω και των δικών μας “ειδικών φόρων κατανάλωσης” ή “ταξινόμησης”, οτιδήποτε είχε τροχούς και περισσότερα από 1200 c.c., ήταν πανάκριβο και δύσκολο να αποκτηθεί το 1980, γιατί δεν υπήρχαν Τραπεζικά δάνεια: Η αγορά “με δόσεις” γινόταν με συναλλαγματικές (γραμμάτια) και υψηλά επιτόκια μέσω των ιδίων των αντιπροσωπειών, πάντα με υψηλή προκαταβολή και πρόσθετα έξοδα συμβολαιογραφικών πράξεων για παρακράτηση της κυριότητας, συν τα έξοδα των πινακίδων! Για να αγοράσεις ένα αυτοκίνητο τότε, έπρεπε να ήσουν πλούσιος, ή να μπεις σε μιά περιπέτεια γραμματίων, τόκων και γραφειοκρατίας, περίπου σαν να αγόραζες σπίτι! Έτσι, αν ρίξετε μιά ματιά στα αυτοκίνητα που πωλούντο το 1980, θα δείτε ότι έφταναν το πολύ τα 1200 c.c., ενώ τα μεγαλύτερα ήταν προνόμιο των πλουσίων, καθώς και συγκεκριμένων επαγγελματικών τάξεων, κυρίως ιατρών, δικηγόρων και πολιτικών μηχανικών. Και να ξεκαθαρίσουμε ότι υπάρχουν δύο “καταστάσεις” στις οποίες μπορεί να βρεθεί ο σύγχρονος άνθρωπος (επί του θέματος): Η μία να μην έχει αυτοκίνητο ΙΧ, και η άλλη να έχει! Εάν ΔΕΝ έχει, όχι λόγω επιλογής του αλλά εξ’ αιτίας οικονομικής αδυναμίας να αποκτήσει, τότε πραγματικά προβληματίζεται στις μετακινήσεις του ιδίου και της οικογένειάς του, για δουλειά, σχολεία, αναψυχή (που μπαίνει τελευταία) κτλ. Αν ένας άνθρωπος με αυτές τις ανάγκες μετά από πολλά χρόνια λεωφορείου και ποδαρόδρομου αποκτήσει ένα ΙΧ αυτοκίνητο, προφανώς θα αλλάξει η ζωή του προς το καλύτερο, και το τι αυτοκίνητο θα είναι αυτό (δηλαδή, Dacia, Lada ή Mercedes) δεν θα αποτελέσει με κανένα τρόπο το πρώτο ζητούμενο.
Η δεύτερη κατηγορία, αυτών που ήδη έχουν για πολλά χρόνια ΙΧ αυτοκίνητο, έχει διαφορετικό σκεπτικό: Αν και οι πραγματικές ανάγκες μετακίνησης παραμένουν ίδιες και εξυπηρετούνται μιά χαρά, πρωταγωνιστικό ρόλο, βοηθούσης της διαφήμισης και της γενικής ώθησης προς υπερκατανάλωση, αποκτούν οι “δημιουργημένες ανάγκες” ή οι “καταπιεσμένες επιθυμίες”. Έτσι, με μηδέν προκαταβολή, 84 δόσεις, απουσία κάθε φορολογικού ελέγχου, απώλεια κάθε μέτρου και τραπεζικά δάνεια χωρίς περιορισμό, όρμησαν όλοι και αγόρασαν πολλά κυβικά! Δεν αναφέρομαι απαραίτητα στα Cayenne, στα Jeep και στα λοιπά πανάκριβα SUV, που συνολικά δεν είναι και πάρα πολλά, αλλά στα “καθημερινά” αυτοκίνητα που αγόραζε ο πολύς κόσμος από το 1998 έως το 2008, τα οποία ήταν από 1600 (το λιγότερο) έως 2.000 c.c. Αν δεν υπήρχαν τα προβλήματα της κυκλοφορίας στις πόλεις, ο αυξημένος φόρος κατανάλωσης στα πολλά κυβικά (που κι αυτός μειώθηκε το καλοκαίρι του 2009, οδηγώντας σε ακόμα περισσότερες πωλήσεις μεγάλων αυτοκινήτων), και βέβαια τα νέα μοτέρ των 1.400 c.c. με turbo που προσφέρουν καλύτερες επιδόσεις (λόγω ροπής) από ότι τα μεγαλύτερου κυβισμού, τότε, ανεξαρτήτως κατανάλωσης, προβλήματος parking κτλ., οι περισσότεροι Έλληνες θα κυκλοφορούσαν με V6 των 3.000 κυβικών εκατοστών το λιγότερο! Ας μην μπερδεύουμε λοιπόν την κάλυψη της ανάγκης, με την ικανοποίηση των απωθημένων μας. Εγώ προσωπικά, ιδιοκτήτης Dacia 1310 το 1986, μιά χαρά περνούσα τότε και ακριβώς το ίδιο μπορώ να κάνω και σήμερα. Η ερώτησή μου είναι γιατί πρέπει να γυρίσω 25 χρόνια πίσω! Και κάποιος θα πρέπει να μου απαντήσει...
Όμως, πότε σταμάτησε ο θαλασσινός μας λαός να γουστάρει τη θάλασσα, το ψαρεματάκι, τα ταξιδάκια του, τα νησάκια του, τη βολτούλα με το δικό του πλεούμενο; Ακόμα μπορεί να δει κανείς στις “lux” (πλέον) μαρίνες του Καλαμακίου και της Ζέας, αλλά κυρίως στους Ναυτικούς Ομίλους και τα αλιευτικά καταφύγια (όπου τα φύλακτρα είναι χαμηλά), εκατοντάδες ξύλινες “αυτοσχέδιες” καμπινάτες βαρκούλες αναψυχής, που έρχονται από το ‘60 και το ‘70. Με την επικράτηση του πολυεστέρα μετά το ‘60, ξεκίνησε η “χρυσή εποχή” της Ελληνικής παραγωγής σκαφών, όπως για 20 τουλάχιστον χρόνια πολλές βιοτεχνίες κατασκεύαζαν μικρά ανοιχτά ή “καμπινάτα” σκάφη, από 3,5 έως 5 μέτρων το μέγιστο, με κινητήρες από 6 έως 40 (το πολύ 50) ίππων. Ανάμεσά τους, ήταν και η εταιρεία “Best” του κ. Π. Μήλα, που μεταξύ άλλων μοντέλων έφτιαχνε και δύο επιτυχημένα 5.40, πάνω σε σχέδια μάλλον Εγγλέζικης γάστρας, το 5.40 Cabin και το 5.40 Sedan. Στο Cabin, υπήρχε “ψηλή” καμπίνα δύο ατόμων με νεροχύτη, και το κόκπιτ είχε δύο καθίσματα διακυβέρνησης και καναπέ πρύμνης, με την μεγάλη ξύλινη πόρτα να αφαιρείται και να “φωλιάζει” στο πάτωμα για να μην πιάνει χώρο. Τα φουσκωτά, τότε, ήταν μόνο και απολύτως συμβατικά, το πολύ μέχρι τα 4.00 μέτρα, και το πάααρα πολύ μέχρι τους 20-25 ίππους, ενώ η “ποικιλία” της αγοράς περιορίζετο στα Zodiac και στα Bombard. Τότε μπήκαν και τα “θεμέλια” της επικράτησης των πολυεστερικών σκαφών, γιατί ό,τι αγοράζεις πρώτο, σε αυτό και παραμένεις (ιδιαίτερα αν μαζί του γνωρίσεις τον υπέροχο κόσμο της θαλάσσιας αναψυχής με σκάφος). Τα αμέσως επόμενα χρόνια (αρχές ‘80) αναπτύχθηκε η Ελληνική βιομηχανία φουσκωτών (Olympic και Mostro), ενώ μετά τα μέσα της δεκαετίας εξελίχθηκε και η “σκληρή γάστρα”, δημιουργώντας το δημοφιλές “Ελληνικό RIB” που τόσο καλά γνωρίζουμε, το οποίο όμως συνέχισε –και συνεχίζει– να υπολείπεται κατά... 70% των πωλήσεων των πλαστικών, για τους λόγους που προανέφερα (προσθέστε βέβαια εδώ και το υψηλό κόστος των RIB, που αυξήθηκε αλματωδώς και δυσανάλογα ως προς το μήκος τους).
Το θέμα είναι ότι, και εμείς προσωπικώς και οι φίλοι μας, περνάγαμε πρύμα με τα πλαστικά μας σκαφάκια και τα συμβατικά φουσκωτάκια των 3.20 μέτρων max. Πηγαίναμε τις εκδρομές μας και τις διακοπές μας, είχαμε κινητήρες 25-40 ίππων που έκαιγαν το τριήμερο ένα 24λιτρο ρεζερβουάρ και δύο πλαστικά μπιτόνια ρεζέρβα αν πηγαίναμε πολύ μακριά, και, αφού δεν ξέραμε τα καλύτερα, αισθανόμαστε –και είμαστε– “βασιλιάδες της περιπέτειας”, γιατί είναι αλήθεια ότι δεν ήταν και πολλοί αυτοί που έκαναν camping με σκαφάκια: Και η Χαλκιδική και η Εύβοια, ακόμα και τα κοντινά στην Αττική ξερονήσια (όπως το Κατραμόνησο ή οι Φλέβες) ήταν εντελώς άδεια τα Σαββατοκύριακα, και μάλιστα ενοχλούμαστε αν εμφανιζόταν κανένας ψαράς με ξύλινη βάρκα την Κυριακή το πρωΐ να μας χαλάσει το κέφι, όπως γυμνοί εμπρός στη σκηνή μας ψάχναμε τρελλά διαμάντια στην κιθάρα, πάνω στους δρόμους των Pink Floyd.
Ποιος μας γυρίζει, σήμερα, πίσω στην εποχή των Dacia και των Best;
Και το σπουδαιότερο: Μπορούμε να επιστρέψουμε εκεί, ακόμα κι αν το θέλαμε;
Η απάντηση είναι ότι όχι, δεν μπορούμε. Και αν υπάρχουν “πολιτικές ευθύνες” γι’ αυτό το υποχρεωτικό πισωγύρισμα –που σίγουρα υπάρχουν– δεν είναι τέτοιες που μπορούν να “τιμωρηθούν”. Απλώς, αυτοί που μας άφησαν –και μας ώθησαν– να φτάσουμε ως εδώ, και τώρα μας στέλνουν πίσω, δεν θα πρέπει να εμφανιστούν ποτέ πιά στον δημόσιο βίο, αλλά να “καταδικαστούν” σε αιώνια αφάνεια και, φυσικά, αμαύρωση της λεγόμενης “υστεροφημίας” τους.
Όμως, όπως έχω ξαναγράψει, ο Ελληνικός λαός έχει πολύ ασθενή μνήμη... Ευτυχώς που εγώ τουλάχιστον, και μερικοί ακόμα φίλοι που ξέρω, θυμόμαστε πολύ καλά τις ευτυχισμένες μέρες των Dacia και των Best, και θα μπορέσουμε να τις ξαναζήσουμε βασισμένοι στην νοσταλγία. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι το πισωγύρισμα ενός ολόκληρου Έθνους του 2010 στη δεκαετία του ‘80 που επιχειρεί η κυβέρνησή μας, είναι ο σωστός τρόπος για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης, αλλά, επιεικώς, ο πιό ερασιτεχνικός. Γιατί ας μην ξεχνάμε ότι όλοι αυτοί που “μας σώζουν”, έχουν ήδη εξασφαλιστεί διά βίου, και από τους υψηλούς βουλευτικούς-υπουργικούς μισθούς, και από τις –επίσης υψηλές– συντάξεις που παίρνουν με συνοπτικές διαδικασίες.
Αλλοίμονο στους άλλους...
Αλλοίμονο σε μας.
Με, ή και χωρίς Dacia και Best...
Λεζάντες
Το Dacia 1310 του 1980-1986. Κανένα πρόβλημα δεν είχα ποτέ, κανένα δεν θα έχω και τώρα. Γιατί, όμως, ώ Ελληνικές Κυβερνήσεις, μας υποχρεώνετε να γυρίσουμε 25 χρόνια πίσω;
Το Best Sedan 5.40 του 1980, με την δικύλινδρη και χειροκίνητη Yamaha 40, σε τρέϊλερ της εποχής, μπροστά στο σπίτι-γραφείο. Κανένα πρόβλημα δεν θα είχα να επιστρέψω σ’ αυτό, και τέλεια θα περνούσα. Γιατί όμως, ώ Κυβερνήσεις, μας στέλνετε καταχρεωμένους και ιδρωμένους να γυρίσουμε 25 χρόνια πίσω και να ξεκινήσουμε απ’ την αρχή;
