ΤΑ “YACHTS”

Η φετεινή “πληγή” του καλοκαιριού στις πέριξ της Αττικής θαλάσσιες περιοχές, ήταν τα διάφορα “yachts” των 18-28 μέτρων, συνήθως νοικιασμένα (γιατί οι ιδιοκτήτες που τα έχουν ως “επαγγελματικά” για να μην πληρώνουν κανενός είδους φόρο, φοβήθηκαν από την επιδρομή του ΣΔΟΕ στις μαρίνες και τα νοίκιασαν σε χαμηλές τιμές ή και εικονικά σε φίλους και γνωστούς, έτσι ώστε να είναι εντάξει και τυπικώς με τον νόμο). Και εκτός των ενοικιαστών, υπήρχαν βέβαια και οι ίδιοι οι ιδιοκτήτες, οι περισσότεροι των οποίων φέτος δεν πήγαν μακρύτερα από τις Σπέτσες (ίσως λόγω κοσμικότητας, ίσως λόγω δουλειάς, ίσως και λόγω καυσίμων). Οι “λευκές πληγές” αυτές (τα περισσότερα “yachts” είναι βαμμένα άσπρα), με τα πληρώματά τους που αποτελούντο από Έλληνες και Φιλιππινέζους, είχαν –συνήθως– μία σνομπ “κατακτητική” συμπεριφορά, λες και τους ανήκαν οι θάλασσες, οι μώλοι, τα λιμάνια, οι ακτές και οι βραχονησίδες, επειδή το διαολόπραμά τους ήταν κατά 5, 10 ή 15 μέτρα μακρύτερο από των κοινών θνητών! Ημίθεοι, δηλαδή, ως προς το μήκος (του σκάφους!). Πήγαιναν και έδεναν όπου ήθελαν, αδιαφορώντας αν με αυτή τους την κίνηση έδιωχναν (ή στρίμωχναν) τον άλλον που πίστευε (λανθασμένα!) ότι η θάλασσα τους χωράει όλους, και στη συνέχεια έβαζαν τους Φιλιππινέζους να βγάλουν τα Jet Ski (ΡWC) από το “πορτμπαγκάζ” και να κατεβάσουν τα φουσκωτά με το παλάγκο. Κατόπιν, αμόλαγαν πέντε-δέκα παιδιά να ουρλιάζουν στη θάλασσα, και άρχιζαν να κάνουν βόλτες με το jet, ή σκι με το φουσκωτό, ανάμεσα στα κεφάλια τους (και στα άλλα σκάφη που είχαν την ατυχία να βρίσκονται γύρω τους), γράφοντας στα παλιά τους βατραχοπέδιλα κάθε νόμο και κανόνα που μιλάει για ασφαλή απόσταση από τις ακτές. Αφού λοιπόν ζάλιζαν στον σαματά και στο κούνημα από τα απόνερα όλους τους γείτονες, έβαζαν μπροστά τις γεννήτριες (Φσσ-παφπαφ-ΠΛΑΦ-ΠΛΑΤΣ-Φσσσχ-Χχσσσ-ΠΛΟΥΤΣ, πφ-πφ-πφ-ΠΛΑΤΣ-ΣΣχχχ κ.ο.κ.), έκλειναν τις μαύρες φυμέ “μπαλκονόπορτες”, και έπεφταν για ύπνο, αφήνοντας τα παιδιά τους να ουρλιάζουν, σίγουροι ότι οι ατυχείς από τα γύρω σκάφη, στερούμενοι, λόγω σαματά, της μεσημεριανής σιέστας, θα τα... προσέχουν!
  Αυτοί οι τύποι, σίγουρα δεν είναι “ναυτικοί” με την πραγματική, καλή, τίμια και αντρίκια έννοια του όρου. Είναι διάφοροι ΑΓΕΝΕΙΣ πλούσιοι ή νεόπλουτοι, που αποτελούν ένα άθλιο δείγμα (και παράδειγμα) της τάξης τους. Ωστόσο, για να μην επεκταθούμε σε ταξικά θέματα, θα απορήσουμε και θα ρωτήσουμε: Πώς είναι δυνατόν ωρέ να περνάς και να νοιώθεις καλά στις διακοπές, ξεβράκωτος με τη δικιά σου στο σκάφος, έχοντας τον Έλληνα καπετάνιο ή τον Φιλιππινέζο μούτσο να σε κυττάνε; Ο.Κ., για τους άναυτους ωραία είναι η εξυπηρέτηση, το πάει, το δένει, το πλένει, σου φέρνει και ποτό, αλλά όταν θέλεις να νοιώσεις και να ρουφήξεις την απόλαυση της θάλασσας, πώς το αντέχεις το να σε κυττάει ο άλλος, ο ξένος, από δύο μέτρα απόσταση;
  Καλά, ας μην κουράζουμε και το μυαλό μας! Άλλο αυτοί, άλλο εμείς. Γιατί εμείς ΔΕΝ ενοχλούμε (έτσι;!). Γιατί εμείς δεν πάμε να δέσουμε κολλητά στον άλλον που έχει πιάσει τη θέση στο κολπάκι (έτσι;!). Γιατί εμείς δεν αμολάμε τα παιδιά μας χωρίς τουλάχιστον ένα “σσστ Γιωργάκη”, έτσι για να δείξουμε αδελφέ ότι μας ενδιαφέρει ο δίπλα μας (έτσι;!). Γιατί εμείς δεν ακολουθούμε την ψυχολογία της μάζας, που “λέει” ότι όταν μαζευτεί μιά παρέα από δύο-τρία σκάφη (και πέντε-δέκα άτομα) έχει το δικαίωμα να ουρλιάζει, και να γ...ι την ησυχία του τόπου –και των άλλων (έτσι;!). Γιατί εμείς, έχουμε φουσκωτά (ΕΤΣΙ!).