ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΑΡΓΑ ΓΙΑ «ΚΑΤΗΓΟΡΩ»

  Ο «λαός». Ο λαός «αποφασίζει». Ο λαός «την πατάει». Ο λαός «παρασύρει και παρασύρεται». Ο λαός «κρίνει». Ο λαός δεν κερδίζει ποτέ, αλλά κάνει χαρά αν καταφέρει να αποκτήσει σπίτι και αυτοκίνητο. Ο λαός μένει πάντα στο απυρόβλητο, έστω κι αν «αυτοκτονεί» κάποιες φορές με τις επιλογές του. Ο λαός, αιώνιο θύμα, αλλά και συχνός θύτης.

Ο κλάδος των φουσκωτών, ένας μεταποιητικός
 και δυνάμει εξαγωγικός τομέας της Ελληνικής
οικονομίας, όπως κατήντησε μετά την "διάσωση
της χώρας" από τον κ. Γεώργιο Ανδρέα Παπανδρέου
(άλλο οι καλές προθέσεις και άλλο
η άγνοια και η ανικανότητα).

  Ο κλάδος των σκαφών αναψυχής, και βεβαίως των φουσκωτών, εξεμέτρησε το ζην τη μέρα που νικητής των εκλογών και Πρωθυπουργός της Ελλάδος ανεδείχθη ο Γεώργιος Ανδρέα Παπανδρέου. Δυστυχώς, τόσο η ψήφος όσο και η εμπιστοσύνη του κόσμου, εδόθησαν εις το πάλαι ποτέ σοσιαλιστικό πολιτικό κόμμα του ΠαΣοΚ, μιά και οι Έλληνες συνεχίζουν από τις εποχές των Τρικούπη-Δηλιγιάννη, του Εθνικού Διχασμού, του Εμφυλίου, των Ιουλιανών και της Μεταπολίτευσης, να ψηφίζουν βάσει παρατάξεων και όχι με γνώμονα το συμφέρον της χώρας και την πραγματική αξία και ΜΕΓΕΘΟΣ αυτών που αναλαμβάνουν τον Πρωθυπουργικό θώκο (δηλαδή, γίνονται ΑΠΟΛΥΤΟΙ ΚΥΡΙΟΙ, ΑΡΧΟΝΤΕΣ ΚΑΙ ΚΥΒΕΡΝΗΤΕΣ της χώρας, με ΑΠΟΛΥΤΕΣ εξουσίες, τέτοιες που ποτέ δεν είχαν οι Βασιλείς, οι Πρόεδροι και οι Πρωθυπουργοί της Ελληνικής Δημοκρατίας, ειμή μόνο οι –κατά καιρούς και συνεπεία της αδυναμίας των κοινοβουλευτικών- δικτάτορές της).

  Ένας τέτοιος πανίσχυρος Πρωθυπουργός, ήταν ο Γεώργιος Ανδρέα Παπανδρέου, «το καλό παιδί».

  Ο κύριος «Προστασία του Πολίτη». Ο κύριος «Θαλάσσιες υποθέσεις». Ο κύριος «Διά βίου μάθησης». Ο κύριος «νέα εποχή».

  Μέγα πλεονέκτημά του: Το δημοφιλές, δημοφιλέστατο ΠαΣοΚ, και οι φανατικοί (και πιστοί του) ψηφοφόροι, αλλά και όσοι δεν είδαν ποτέ με καλό μάτι την διαιώνιση του ονόματος «Καραμανλής» στην εξουσία. Εκ των δύο επιγόνων, σου λέει, καλύτερος ο Παπανδρέου, που είναι και «δημοκράτης» και «καλό παιδί».

  Αλήθεια, πέρασε ποτέ από το μυαλό όλων αυτών, ότι το να είσαι καλό παιδί δεν σημαίνει απαραίτητα ότι έχεις και τις ικανότητες να κυβερνήσεις μιά χώρα (παρά τις καλές σου προθέσεις);

  Ο κλάδος των σκαφών αναψυχής και των φουσκωτών, όπως ίσως γνωρίζετε, διελύθη. Έπαψε να υπάρχει. Οι προσπάθειες που καταβάλλουμε οι όσοι εναπομείναντες, στοχεύουν απλώς στη διατήρηση μιάς μικρούλας φλόγας, για ενδεχόμενη αναγέννηση, κάποτε, τα επόμενα χρόνια.

  Για την καταστροφή αυτή, όπως και για τις μεγάλες ζημιές (όχι όμως και μηδενισμό) που κατέγραψαν άλλα επαγγέλματα και κλάδοι όπως του αυτοκινήτου, της οικοδομής κ.ά., ευθύνεται ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ο κ. Γεώργιος Ανδρέα Παπανδρέου. Όχι γιατί δεν έκανε ό,τι νόμιζε σωστό ή απαραίτητο προς αποφυγή χρεωκοπίας. Όχι γιατί πολλά δυσάρεστα μέτρα που πήρε δεν ήταν αναπόφευκτα όσο και αναγκαία. Όχι γιατί αληθεύουν τα ηλίθια σενάρια περί «σχεδίου», «ξεπουλήματος», κτλ. Όχι, ο κ. Γεώργιος Ανδρέα Παπανδρέου δεν είναι «λιγότερο Έλληνας» από τον «λαό» (ούτε και ο «λαός» περισσότερο Έλληνας από εκείνον). Απλά, κάποιοι μπορούν να κάνουν καλά μιά δουλειά, κάποιοι λιγότερο καλά και κάποιοι καθόλου.

  Πάμε τώρα στο κόμμα. Στο κυβερνών κόμμα. Που αποτελείται από πολλούς, μεταξύ των οποίων δε αποδεδειγμένα έξυπνους, έμπειρους και ικανούς πολιτικούς. Γιατί περίμεναν όλοι αυτοί να διασυρθεί η Ελλάδα, να καταστραφεί η (εσωτερική) οικονομία και να φτάσουν οι –όσοι- αλαζόνες υπουργοί να εκβιάζουν τον κόσμο (που βγήκε στους δρόμους και θα συνεχίσει να βγαίνει), πριν αντιδράσουν;

  Γιατί πρώτα έπρεπε να θεμελιώσουν δικαίωμα σύνταξης οι βουλευτές όσον αφορά τη θητεία τους, κάτι που θα συμβεί ΜΕΤΑ την παρέλευση διετίας. (Η Ν.Δ. έκανε πρόωρες εκλογές τον Οκτώβριο του 2009, τον 25ο μήνα της θητείας της!). Έτσι, (θα) περίμεναν το τέλος του 2011 πριν κάνουν την όποια κίνηση, γιατί ας μην ξεχνάμε ότι πολλοί από τους 160 βουλευτές του ΠαΣοΚ εξελέγησαν το 2009 για πρώτη φορά, επενδύοντας κεφάλαια (που ίσως βρήκαν με δάνεια που αποπληρώνουν ακόμα) για την προεκλογική τους εκστρατεία, και είναι βέβαιον ότι αν προκαλούσαν εκλογές, τουλάχιστον οι μισοί θα έμεναν έξω, με τόσα ψέμματα που είχε αραδιάσει στον κόσμο ο αρχηγός τους και οι φίλοι του. (Προσοχή: Άλλο η αναγκαιότητα των μέτρων, κι άλλο το ψέμμα και η κοροϊδία. Άλλο ο «αντιπαθής» -λόγω θώκου- υπουργός, κι άλλο «η παρεούλα του αρχηγού». Πώς να τα φάει όλα αυτά ο κόσμος;).

  Τα «Κατηγορώ» προς μία κυβέρνηση με έναν αρχηγό «που δεν μπορεί», είναι, πιά, περιττά.

  Ο δικός μας κλάδος, ο κλάδος των φουσκωτών, έχει καταστραφεί.

  Ας ελπίσουμε ότι οι όποιες εξελίξεις συμβούν εντός του 2011, θα «σώσουν» την Ελλάδα, θα της χαρίσουν μιά ικανή ηγεσία, και θα δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις για μιά, έστω και... υπό κλίμακα, συνέχιση της ζωής και της δουλειάς μας.

  (Όσο για τον «λαό», ας προσέχει καλύτερα στο μέλλον που δίνει τη ψήφο του, προσέχοντας έτσι ώστε τα «καλά παιδιά» που ψηφίζει, να έχουν και τις απαραίτητες ΙΚΑΝΟΤΗΤΕΣ εκτός των καλών προθέσεων, τις οποίες κανείς δεν δικαιούται να αμφισβητεί από τους συνανθρώπους του).